Drugim nieszczęśnikiem – któremu już po dwóch kolejkach zrobiło się niedobrze – jest Artur Płatek. Jego Cracovia w dwóch pierwszych odsłonach zaprezentowała wszystko to, co najgorsze – nieskuteczny atak, zdezorganizowaną pomoc i dziurawą obronę, która w połączeniu z pokracznie broniącym Cabajem dopełniła obrazu najgorszej, obok Zagłębia Lubin, drużyny Ekstraklasy.

Sama inauguracyjna porażka ze Śląskiem była raczej wkalkulowana w początek ‘nowej’ przygody z ‘wielką piłką’, dlatego po powrocie z Wrocławia nikt nie podnosił jeszcze alarmu, jednak blamaż w quasi domowym spotkaniu z Lechią dopełnił czary goryczy. Filipiak podjął decyzję – Płatkowi szybko nie będzie dane skosztować słynnej już kiełbasy z grilla Profesora, gdyż dobrodziej „Pasów” postanowił zrezygnować z usług trenera, angażując w jego miejsce Oresta Lenczyka. Nestor polskich szkoleniowców, który od czasu wywalczenia awansu do ekstraklasy z „Miedziowymi” pozostawał bezrobotny, szybko podjął się zadania renowacji Cracovii, w czym ma mu pomóc Marek Wleciałowski – jak powiedział Lenczyk, nie w roli asystenta, a drugiego trenera.

Organizacja gry Cracovii pod wodzą nowego duetu dowodzących z pewnością ulegnie znacznej poprawie, wszak obok Smudy, właśnie Lenczyk jest najwybitniejszym specem od futbolowych mission impossible. Korzystając z przywilejów nowej miotły już podjął pierwszą decyzję – mianowicie, wymiótł spod dywanu zapomnienia, Arkadiusza Barana, dla którego Płatek miejsca w składzie nie widział, a który w oczach Lenczyka jest zawodnikiem „robiącym różnicę”.

Jak pod wodzą nowego trenera spisuje się Cracovia, dowiedzieliśmy się już w sobotę, kiedy „Pasy” przyjechały na Łazienkowską stawiając skuteczny opór, mającej mistrzowskie aspiracje Legii. I choć bukmacherzy nie dawali krakowianom żadnych szans, Craxa nie była z pewnością już tym zespołem, który pozwolił Lechii wbić sobie sześć goli. Wszak największą różnicę robi Lenczyk!

• One night in Bangkok
• Wielka Smuda?
• Majewski M.D.
• Niezastąpiony kamerdyner
• Łobuzów już nie ma. A szkoda!

Ciekawym zawodnikiem wydaje się być dwudziestoletni gracz Jagiellonii Białystok, Andrzej Niewulis, ściągnięty przed sezonem z Wigier Suwałki. Ten obrońca został obdarzony bardzo dobrymi warunkami fizycznymi (187 cm), zaliczył już kilka występów w młodzieżowych kadrach Polski. Całkiem niedawno był przymierzany do łódzkiego Widzewa. Zaliczył już też pierwszy kontakt z Ekstraklasą, na razie tą Młodą, gdyż występował w niej barwach GKS-u Bełchatów.

Kolejny stoper to zawodnik niemłody, gdyż liczy już dwadzieścia dziewięć wiosen. Jest to dowód ułomności polskiego systemu wyszukiwania talentów, ponieważ Maciej Szmatiuk posiada umiejętności uprawniające go do gry w najwyższej lidze. Przez poprzednie lata był filarem defensywy Podbeskidzia Bielsko-Biała, teraz będzie pomagał utrzymać Arkę na powierzchni.

Warto też zwrócić uwagę na kolejnego zawodnika, wypromowanego przez pruszkowski Znicz, Daniela Kokosińskiego. Z przedmieść do stolicy wyciągnęła go Polonia Warszawa, a on już zaczyna jej się odwdzięczać, bo oprócz dobrej gry w defensywie zdążył zdobyć gola w spotkaniu Ligi Europejskiej.

Spora grupa ciekawych debiutantów błyszczała w poprzednim sezonie na boiskach pierwszoligowych. Najbardziej spośród nich wyróżniał się były napastnik Podbeskidzia, Krzysztof Chrapek, który osiemnastoma bramkami zapracował na transfer do Lecha Poznań. Choć filigranowy napastnik jest dość chimeryczny powinien poradzić sobie w Ekstraklasie dzięki niezwykłej szybkości i dynamice.

Inni snajperzy z piłkarskiego czyśćca, którzy po raz pierwszy pojawią się w „raju” (chyba lekko wyimaginowanym) to Emil Drozdowicz, który GKP Gorzów Wielkopolski zamienił na Arkę Gdynia, Łukasz Cichos i Piotr Gawęcki – gracze, którzy przebojem wdarli się do składu Korony Kielce i  swój nieprzeciętny talent będą chcieli zaprezentować publiczności w całej Polsce.

Inny jest przypadek Jakuba Koseckiego z Legii Warszawa, na którego wszyscy będą uważnie patrzeć, chcąc doszukać się podobieństwa do jego ojca Romana (na razie doszukałem się podobieństwa fizjologicznego)

Jest też spora grupa obcokrajowców, którzy mogą podnieść poziom naszej ligi. Szczególnie wysokie umiejętności wydaje się mieć młody boczny obrońca Zagłębia Lubin, pochodzący z Zimbabwe Costa Nhamoinesu. Na tej samej  pozycji występuje Alvarez z Wisły Kraków, poprzednio grający w Regginie. Z niezłej strony dał się już poznać, w osławionych meczach krakowian z Levadią Tallin, Słoweniec Andraż Kirm, który wydaje się być piłkarzem wysokiej klasy. Ciekawe, czy Marcelo Sarvas z Polonii Warszawa udowodni, że rzeczywiście jest tak dobry jak Roger? Na razie zdążył strzelić dwa gole arcypotężnemu Juvenesovi Dogana.

Wielką niewiadomą jest za to Marco Reich z Jagiellonii. Nieczęsto zdarza się w klubie z dolnej połówki tabeli polskiej ligi gracz, który zagrał sto meczów w Bundeslidze, a nawet zadebiutował w niemieckiej kadrze. Budzi to wątpliwości, czy aby na pewno Reich ma obie dolne kończyny w całości, bo jeśli rzeczywiście ma to dlaczego przeszedł do polskiej ligi?

Na tych zawodników na pewno warto zwrócić uwagę, ale ręczę głową, że pojawi się choć jeden piłkarz, którego nikt by nie podejrzewał o to, że może zostać objawieniem. Tu nie da się przewidzieć wszystkiego. To jest futbol.

• Faza grupowa Champions League, czyli analiza szans zespołów w tegorocznej Lidze Mistrzów (cz. 3).
• Wideo z III rundy eliminacyjnej Ligi Europejskiej
• Piłkarze nie chcą odchodzić, czyli skutki transferów Calderóna
• Eriksson chce zbudować potęgę z Notts County!
• Olympique Marseille mistrzem? Start Ligue 1

Pozostali dwaj nasi reprezentanci zawiedli. Legia oraz Polonia nie zdołały pokonać swoich rywali, co równoznaczne było z odpadnięciem z rozgrywek europejskich pucharów.
Od początku nie dawałem zbytnich szans Czarnym Koszulom na jakiekolwiek zaistnienie na starym kontynencie. W dwumeczu z NAC Breda Poloniści tylko raz odpowiedzieli trafieniem Filipa Ivanowskiego. Przypomnijmy, że w pierwszym spotkaniu obu ekip nieznacznie lepsi okazali się Holendrzy wygrywając 1:0. Polonia Warszawa w rewanżowym meczu potrafiła dotrzymać kroku zespołowi NAC Bredy tylko przez pierwsze 20 minut. Spotkanie zakończyło się wynikiem 3:1, przez co Czarne Koszule pożegnały się z meczami Ligi Europejskiej.

Ciekawym faktem jest to, że rewanż z holenderskim zespołem był najprawdopodobniej ostatnim meczem dla Jacka Grembockiego jako trenera ekipy z ulicy Konwiktorskiej (tu zapraszam do artykułu Pawła Mikulskiego). Mówi się, że schedę po ówczesnym trenerze Polonii na przejąć Franciszek Smuda! Ale czy były trener Lecha Poznań zdecyduje się przejąć dość słabą kadrę Polonii, po tym jak wojował z sukcesem Europę w meczach Pucharu UEFA? Z pewnością w najbliższych dniach poznamy przyszłość trenera Smudy oraz dowiemy się kto zasiądzie na stołku trenera warszawiaków.

Nie chciałbym pastwić się nad postawą Polonii w dwumeczu z NAC Breda, lecz Czarne Koszule pozostawiły po sobie dość przykre wspomnienia w eliminacjach Ligi Europejskiej.

Legia po pierwszym meczu III rundy eliminacji Ligi Europejskiej z Broendby Kopenhaga znajdowała się w lepszej sytuacji niż rywale. Gol strzelony przez Iwańskiego na wyjeździe dawał przewagę Legionistom w konfrontacji z Duńczykami. Można powiedzieć, że po pierwszym meczu, w którym padł szczęśliwy remis dla Wojskowych, głownie dzięki wspaniałym interwencjom Janka Muchy, Legia wydawała się faworytem spotkania na Łazienkowskiej. Niestety, faworyci również odnoszą porażki. Warszawiacy nie przegrali swojego meczu, lecz zremisowali z Broendby 2:2 i to ekipa z Danii, dzięki lepszemu stosunkowi goli strzelonych na wyjeździe, awansowała do IV rundy eliminacji Ligi Europejskiej.

Legia Warszawa rozegrała bardzo dobre spotkanie. W przedwczorajszej prasie mogliśmy przeczytać wiele pochwał na temat gry Wojskowych w rewanżowym meczu z ekipą kopenhaskich zawodników. Podczas spotkania widać było, że Legioniści zostali dobrze przygotowani do meczu. Szybka gra, ładne akcje, na uwagę zasługują świetne podania między Rogerem a Marcinem Mięcielem, Warszawiacy przeważali na boisku, a czego zabrakło? Goli i skuteczności… Warto wspomnieć o sytuacji z 34’ minuty kiedy to w ciągu kilkunastu sekund Legia czterokrotnie poważnie zagrażała bramce gości.

W pomeczowej konferencji trener Jan Urban oznajmił, że nie może nic zarzucić swojej drużynie. Żałuje natomiast łatwo puszczonych goli, gdyż na swoje bramki Legioniści pracowali bardzo mocno. Należy zgodzić się z coachem Wojskowych, gdyż Legia rozegrała naprawdę dobry mecz i ustawiła bardzo wysoko poprzeczkę rywalom, lecz ekipie Broendby Kopenhaga wystarczyły dwa rzuty rożne, by to oni mogli cieszyć się z awansu w europejskich pucharach.

Piłka jest sportem, w którym trzeba walczyć do ostatniej minuty, jedna akcja może przeważyć o zwycięstwie drużyny. Drużyna Broendby Kopenhaga potrzebowała dwóch rzutów rożnych, aby cieszyć się awansu… bo Legii niestety zabrakło szczęścia, lub może umiejętności.

Polonia Warszawa skończyła przygodę z europejskimi pucharami tak jak się spodziewałem. Ekipa, która ledwo wygrała w poprzedniej rundzie z klubem amatorów Juvenes Dogana. Pozytywem III rundy eliminacji Ligi Europejskiej jest fakt awansu Lecha Poznań, pomimo porażki w drugim meczu oraz to, że w kolejnej fazie pucharów Kolejorz trafił na klub, z którym na dużą szansę na zwycięstwo – FC Brugge.

Tak więc kibicujmy Lechowi w meczu z Belgami i miejmy nadzieję, że ich przygoda z Ligą Europejską potrwa jeszcze dłużej niż zeszłoroczne występy poznaniaków w Pucharu UEFA.

• Wideo z III rundy eliminacyjnej Ligi Europejskiej
• Losowanie Ligi Mistrzów i Ligi Europejskiej – liveblog!
• Puchary, Liga, Legia – wieczny wicemistrz.
• Jest dobrze, a będzie jeszcze… gorzej
• Pierwsze plusy i minusy Ekstraklasy

NAC, która w Holandii słynie z najdłuższej nazwy (gdy rozwiniemy skrót wychodzi nam: Nooit Opgeven Altijd Doorzetten Aangenaam Door Vermaak En Nuttig Door Ontspanning Combinatie) było zdecydowanym faworytem tej rywalizacji. Powiem szczerze, iż przed dwumeczem spodziewałem się nawet większego wymiaru kary dla grającej momentami antyfutbol Polonii Warszawy. Co prawda Grembocki przed meczem szczycił się rozpracowaniem Holendrów dodając z uśmiechem, iż zna nawet numer buta każdego zawodnika. Na nic się jednak zdała współpraca Józefa Wojciechowskiego (właściciela Polonii) z Tonym Bruins Slotem (niegdyś Ajax, obecnie asystent Ronalda Koemana w AZ).

Oglądając mecz z wysokości trybuny kamiennej poza paroma zrywami Polonistów nie widać było nic, co pozwoliłoby optymistycznie pomyśleć o korzystnym rezultacie owej rywalizacji. NAC w pierwszej potyczce również nie prezentowało wysokiego poziomu. Zaskoczyło natomiast defensywnym ustawieniem. Skrzydłowi Jonnas Kollka i Anthony Lurling bardzo rzadko wspomagali Matthewa Amoaha.

Największym grzechem Polonii było zlekceważenie Keesa Kwakmana. Nominalnie środkowy obrońca został na to spotkanie desygnowany do gry w pomocy. Rezultaty takiego wariantu były zaskakujące. To już nie chodzi o gola, którego Holedner zdobył. Rosły, dobrze zbudowany piłkarz po prostu rządził w środku pola wygrywając prawie każde starcie główkowe.

Można zaryzykować stwierdzenie, że Kwakman sam rozstrzygnął losy tego nudnego, bezbarwnego pojedynku, w którym ciekawsze akcje można było policzyć na palcach jeden ręki. Szkoda tylko kibiców Polonii, którzy w komplecie głośno dopingowali swoich pupili. Niestety długo przyjdzie im poczekać, aż na Konwiktorskiej pojawi się rywal zbliżony klasą do NAC.

Na Rat Verlagh Stadion Polonia jechała w czarnych humorach, a mecz czasem przypominał czarną komedię. Jak na ironię losu poloniści momentami prezentowali ciekawą piłkę. Filip Ivanovski oprócz strzelonej bramki trafiał także w słupek i poprzeczkę. Pytanie do trenera. Panie Jacku, czemu na własnym boisku najlepszego strzelca sadzamy na ławce? NAC w tym spotkaniu zagrała w swoim normalnym stylu, a więc 4-3-3 z zabójczym trio Kollka-Amoah-Lurling. Nie taki jednak diabeł straszny. Ofensywa Polonii w drugim meczu nie prezentowała się wcale gorzej. Równie przyzwoicie zagrała również formacja obronna.

Nasuwa się zatem drugie pytanie – dlaczego polska piłka sięga dna? Grając o nic możemy wygrać z Barceloną. Grając o coś jesteśmy w stanie odpaść z takimi firmami jak: Levadia Tallin, Terek Groźny czy Vetra Wilno. Może to porównacie nie jest zasadne dla wszystkich polskich klubów, ale obecny i poprzedni sezon pucharowy nasuwa mi takie przemyślenia. Co prawda Polonia próbowała odrobić straty, ale dlaczego w takim stylu i z takim animuszem nie rozpoczęła spotkania na Konwiktorskiej? Mimo tego, iż NAC ma za sobą wspaniała serię (pięć spotkań bez porażki) to mogło mieć z polską drużyną trochę problemów.

Przed dwumeczem byłem przekonany, iż siła ofensywna Żółto-Czarnych pozbawi w bardzo wyrazisty sposób Polonii złudzeń. To jednak nie wspaniała gra do przodu NAC odebrała Czarnym Koszulom awans. Błędy taktyczne, słabe morale zespołu i momentami przesadzony respekt do rywala zadecydowały o wszystkim. Tego się nie da oszukać, to było widoczne na boisku.

Po tej konfrontacji w zupełnie odmiennych nastrojach są obaj trenerzy. Robert Maaskant mimo kłopotów finansowych klubu i braku spektakularnych wzmocnień może pochwalić się bardzo dobrą passą. Teraz czeka go konfrontacja z hiszpańskim Villaraeal. Holendrzy na pewno nie będą faworytami, ale nie pozostają bez szans. Jacek Grembocki po odpadnięciu z pucharów, a w międzyczasie blamażu z Koroną, chyba powoli musi pakować walizki.

Co ciekawe, póki co to Polonia (mimo dwóch porażek z NAC) nagromadziła najwięcej punktów do rankingu UEFA z polskich drużyn. To bardzo smutny fakt, gdyż niedługo polska piłka zrówna się poziomem z luksemburską (z całym szacunkiem, nie obrażając tej ligi). Zgoła odmiennie wygląda sytuacja Holendrów. To imponujące, gdyż do tej pory żadna drużyna nie zanotowała ani jednej porażki na europejskiej arenie. Jeśli Breda nie sprosta żółtej łodzi podwodnej tragedii nie będzie. W Kraju Tulipanów NAC i tak zrealizowało swoje minimum. Jeśli wzniesie się na wyżyny być może powtórzy sukces NEC Nijmegen z poprzedniego sezonu.

Podsumowując ową konfrontację nasuwa mi się tylko jedno słowo – dlaczego? NAC to nie była Barca w szczycie formy, to nie był wyrachowany Milan ani gwiazdorski Real. Dwumecz pokazał, iż Holendrzy byli w zasięgu. Nie zagrali wielkich spotkań, a defensywa Bredy sprowadzona do obrony czasem przypomina szwajcarski ser. Zatem dlaczego Polonia nie zagrała ofensywnie mając (?) odpowiednią wiedzę? Dlaczego nie zaryzykowała? Dlaczego pan Jacek nie postawił wszystkiego na jedną kartę? Nawet jeśli to założenie by nie wypaliło to i tak nie byłby to największy wstyd made in Poland tego lata. Nikt by nie miał pretensji. To przecież Breda, a nie Levadia. Jedynym skutecznym atakiem przeciwko Holendrom jest użycie ich własnej broni. Genialnie pokazał to Guus Hiddink podczas Euro deklasując swoich rodaków z ekipą Rosji. Czyż nie piękniej byłoby zobaczyć ambitną walkę Polonii, nawet gdyby miała zaliczyć upadek gladiatora?

• Do trzech razy sztuka!
• Wideo z III rundy eliminacyjnej Ligi Europejskiej
• Warszawa żegna się z pucharami!
• Pierwsze plusy i minusy Ekstraklasy
• Zapowiedź 5. kolejki

NAC Breda – Polonia Warszawa

Drugi ze stołecznych klubów, Legia Warszawa, uzyskał wczoraj najlepszy wynik, remisując z duńskim Broendby Kopenhaga 2:2. Legioniści powinni wygrać to spotkanie, gdyż zdecydowanie przeważali i mieli wiele sytuacji strzeleckich. Jednak brak odpowiedniej skuteczności, a przede wszystkim koszmarne błędy w kryciu pozwoliły Duńczykom zremisować z Wojskowymi i tym samym awansować do kolejnej rundy. Legia grała od II rundy eliminacji, w której wyeliminowała gruzińskie Olimpi Rustawi.

Legia Warszawa – Broendby Kopenhaga

Lech Poznań nie oczarował, ale wykonał zadanie – awansował do IV rundy eliminacyjnej. Zresztą, brak awansu byłby wielką sensacją, gdyż Norwegowie przyjechali, mając bagaż sześciu straconych goli i zaledwie jednego strzelonego. Lech przegrał ostatecznie u siebie 2:1, jednak awansował dalej. Przeprowadzone dzisiaj losowanie skojarzyło drużynę Kolejorza z jednym z dwóch najbardziej utytułowanych klubów belgijskich – Club Brugge.

Lech Poznań – Fredrikstad FK

• Warszawa żegna się z pucharami!
• Losowanie Ligi Mistrzów i Ligi Europejskiej – liveblog!
• Do trzech razy sztuka!
• Skróty najważniejszych spotkań lig europejskich; 07-09.08
• Kto i dlaczego, czyli Ekstraklasa okiem ‘znanych i lubianych’

Został nam już tylko poznański rodzynek, który notabene też w czwartek nie zachwycił, a przede wszystkim stracił cenne punkty do rankingu UEFA, w którym systematycznie dołujemy i za chwilę może się okazać, że szanse na oglądanie występów pięciu polskich drużyn w europejskich pucharach (nie mówiąc już o dwóch ekipach w el. LM) będziemy mieli dopiero w przyszłym życiu. I dlatego właśnie, pomimo że jest tak dobrze, jest tak źle. A czemu będzie gorzej?

Wszystko przez rzeczony ranking europejskiej federacji. Przegrywając kolejne spotkania trwonimy kolejne punkty, tracimy kolejne szanse na rozstawienie, a przez to pojedynki o życie w rundach wstępnych Ligi Mistrzów i Europa League za chwilę staną się chlebem powszednim. Ewentualne porażki nie tylko będą spychały nas z kolejnych szczebli rankingowej tabeli, ale przede wszystkim sprawią, że odskoczą nam rywale, dla których jeszcze niedawno byliśmy synonimem solidnego europejskiego poziomu.

Czy to nie jest druzgocąca wiadomość, że taka Mołdawia (póki co w rankingu za nami na 35. miejscu, Polska na 26.) wciąż ma swojego przedstawiciela w Champions League, a Szeriff Tiraspol już może być spokojny o grę w grupie Ligi Europejskiej? Czy to nie jest obciach, że Polska ma w czwartej rundzie tych rozgrywek tyle samo drużyn co Azerbejdżan (Karabach Agdam Baku)? A jakby tego samobiczowania było mało, będąca bezpośrednio przed nami w rankingu Austria ma wciąż cztery ekipy, które walczą na dwóch frontach – FC Salzburg w Lidze Mistrzów i Sturm Graz, Rapid Wiedeń oraz Austria Wiedeń w Lidze Europejskiej. Nawet jeśli za chwilę odpadnie połowa z nich, to i tak pewnie zgromadzą więcej punktów niż osamotniony Kolejorz.

I co z tego, że wszyscy w Polsce zaklinają rzeczywistość, twierdząc, że za chwilę, kiedy powstanie infrastruktura, polska piłka klubowa wreszcie zacznie szusować w kierunku najlepszych. Za chwilę będzie o dziesięć lat za późno!

• Wideo z III rundy eliminacyjnej Ligi Europejskiej
• Losowanie Ligi Mistrzów i Ligi Europejskiej – liveblog!
• Sympatyczny i niebezpieczny
• Analiza tegorocznej fazy grupowej Ligi Europejskiej.
• Lech – czyli tak to się robi w Wielkopolsce

Nie dziwi mnie zatem życzenie redaktora naczelnego „Przeglądu Sportowego”, pana Marcina Kality, który tuż przed pierwszym gwizdkiem nowych zmagań prosił, by nasza kopana nie stała się z miejsca wielka, lecz (o ironio!) normalna…

Mimo tej całej chorej otoczki, oraz beznadziejnego występu krakowskiej Wisły w przedbiegach do elitarnej Champions League, osobiście na start polskiej Ekstraklasy czekałem z niecierpliwością. Ciężko doprecyzować czemu, jednak nasza rodzima liga pomimo wielu niekoniecznie korzystnych zawirowań ciągle wzbudza niemałe emocje, choć z góry możemy śmiało założyć, iż walka o tytuł mistrzowski rozegra się między tymi samymi 3 ekipami, co w ubiegłym sezonie.

Dostrzegam kilka plusów, które dają nadzieję na w miarę szybkie wyjście z dołka przynajmniej na podłożu stricte sportowym, bo o działaniach w Polskim Związku Piłki Nożnej szkoda nawet pisać…

Primo. W dobie kryzysu finansowego zespoły naszej elity co prawda nie szastały pieniędzmi i, dokładnie oglądając każdą złotówkę, nie czyniły szalonych ruchów na rynku transferowym. Jednak, co najważniejsze, nie osłabiły znacząco swoich kadr. Najlepszym przykładem na to może być warszawska Legia, która bez żalu rozstała się z bezużytecznym hiszpańskim zaciągiem kopaczy (z całym szacunkiem, ale nie nazwę ich piłkarzami), a w zamian pozyskała tylko jednego zawodnika. Ale za to jakiego! Powrót do stolicy Marcina Mięciela możemy uznać za o ile nie najlepszy, to na pewno najbardziej spektakularny transfer tego lata.

Secundo. Powstają nowe stadiony. Areny w Poznaniu, Krakowie, czy Warszawie rosną w oczach, a kolejne miasta takie jak Wrocław, czy Gdańsk już niedługo rozpoczną budowy. Oczywiste jest, że ogromnym impulsem do tych działań było przyznanie nam oraz Ukrainie organizacji Euro 2012. Dlatego tym bardziej nie możemy swojej szansy na upragniony rozwój zmarnować, gdyż nie przyjdzie nam kisić się we własnym sosie, lecz spoglądać na nas będą miliony ludzi w całej Europie, o ile nie na świecie.

Tertio. Do ekstraklasy powracają duże i szanowane marki, które gwarantują szybszy progres ligi. Wiem, że tymi słowami narażam się kibicom mniejszych klubów, jednak niedawny awans Lechii Gdańsk czy Śląska Wrocław, tegoroczny Korony Kielce czy Zagłębia Lubin z supernowoczesnym obiektem Dialog Arena, a w przyszłym sezonie zapewne Widzewa Łódź, Górnika Zabrze, a być może także ŁKS Łódź pozwolą ekstraklasie czerpać większe zyski, a nie oszukujmy się, bez dużych pieniędzy ciągle będziemy musieli drżeć o to, czy w pucharach nie dostaniemy łomotu od tuzów z Estonii, Litwy lub ewentualnie Czeczenii.

Już pierwsza kolejka nowych rozgrywek potwierdziła, iż nasza Ekstraklasa też może zachwycać. Było praktycznie wszystko, czego oczekują kibice: zacięte derby, sensacje, szaleńcze pogonie wyniku, efektowne bramki, wysokie i ładne zwycięstwa, a i sędziowanie było na przyzwoitym poziomie.

Po kolei. Już w piątek, 31.VII odbyły się dwa pierwsze pojedynki. Na inaugurację dostaliśmy niespodziankę w Bytomiu, gdzie miejscowa Polonia pokonała 1:0 jednego z pretendentów do walki o mistrzostwo, PGE GKS Bełchatów. Tego samego dnia rozegrano derby trójmiasta w których Lechia przed własną publicznością ograła gdyńską Arkę 2:1, mimo iż musiała odrabiać straty po golu Marcina Wachowicza. Bohaterem miejscowych okazał się Karol Piątek, strzelec obydwu bramek.

W sobotę zgodnie wygrywali faworyci, a najciekawiej było w Białymstoku. Ukarana 10 ujemnymi punktami w aferze korupcyjnej Jagiellonia podejmowała Odrę Wodzisław i podobnie jak Lechii udało jej się odrobić straty z pierwszej połowy i zainkasować 3 oczka po przepięknym golu Tomasza Frankowskiego oraz trafieniu Kamila Grosickiego.

W niedzielę solidarnie zwyciężyły Legia i Lech ogrywając odpowiednio Zagłębie Lubin oraz Piasta Gliwice. Do megasensacji doszło jednak w Kielcach, gdzie miejscowa Korona rozbiła w drobny pył jednego z pucharowiczów, a mianowicie warszawską Polonię aż 4:0. Formą błysnął Brazylijczyk Edi Andradina, który wpisał się na listę strzelców, a także dwukrotnie asystował. Czarne Koszule dobił ich własny wychowanek, Cezary Wilk.

Może być ciekawie i na wysokim poziomie? Może. Mam nadzieję, że inauguracja Ekstraklasy nie będzie tylko miłym złego początkiem, lecz zapowiedzią ekscytujących rozgrywek przez cały rok.

Mądrzejszy o pierwszą kolejkę pójdę w ślady wspomnianego na początku redaktora Kality i życzę nam wszystkim tego, by kolejne tygodnie nie były gorsze. Jeżeli po zakończeniu zmagań będę mógł stwierdzić, iż najbardziej zawiódł mnie sam start, uznam sezon za jak najbardziej udany.

• Ekstraklasa: dobry poziom pierwszej kolejki
• Skróty najważniejszych spotkań lig europejskich; 07-09.08
• Kto i dlaczego, czyli Ekstraklasa okiem ‘znanych i lubianych’
• Ekstraklasa czyli piłkarski czyściec
• Zapowiedź 5. kolejki