Piłka nożna

Dania to państwo leżące w północnej Europie, ze stolicą w Kopenhadze. Te demokratyczne państwo liczy około 5,5mln mieszkańców. Dania składa się z 406 wysp i graniczy lądowo jedynie z Niemcami. Duński związek piłkarski, Dansk Boldspil-Union, założony został w 1889 roku, aktualnym jego prezesem jest Allan Hansen. Swój pierwszy mecz, Duńczycy rozegrali 19 października 1908 roku w swojej stolicy, a ich przeciwnikiem była rezerwowa drużyna Francji. Pojedynek zakończył się wysokim zwycięstwem gospodarzy aż 9-0.

Łyk historii

Reprezentacja Danii pierwszy raz do wielkiego turnieju zakwalifikowała się w 1964. Była to druga edycja Mistrzostw Europy. W swym debiutanckim występie Duńczycy zajęli IV miejsce, po porażce 1-3 w pojedynku o najniższy stopień podium z Węgrami. Co ciekawe popularny ‘Duński Dynamit’ dotychczas, tylko 3 razy wystąpił w Mistrzostwach Świata. W 1986, kiedy odpadli już w drugiej rundzie, w 1998 we Francji, gdy doszli aż do ćwierćfinału, lecz tam musieli uznać wyższość Brazylijczyków oraz w Korei i Japonii w 2002 roku, gdzie udało im się wyjść z grupy, jednak swój udział zakończyli w 1/8 finału. Za największy sukces reprezentacji Danii uważa się zdobycie Mistrzostwa Europy w 1992. Ówczesnym selekcjonerem był wtedy Richard Nielsen, a w składzie miał takie gwiazdy jak choćby Schmeichel, Laudrup czy też Sivebaek. Aktualnie Dania zajmuje 27 lokatę w rankingu FIFA. Z Polską, zespół ten mierzył się dotychczas 19 razy. Bilans spotkań przemawia niestety za Duńczykami, którzy 11 razy z nami wygrywali, 2 razy remisowali i 6 razy przegrali. Od niedawna Polacy, regularnie co dwa lata sprawdzają formę podopiecznych Mortena Olsena (2002, 2004, 2006, 2008). Tylko ostatnie spotkanie w Chorzowie udało nam się zremisować 1-1, pozostałe 3 to zwycięstwa rywali, w tym dotkliwa porażka Polaków 1-5 w Poznaniu.

Legendy

Dania to państwo, które wychowało sporo prawdziwych tuzów światowego futbolu. Od razu myśli kierują się na Petera Schmeichela, legendarnego bramkarza Manchesteru United, w którym spędził 8 lat, pięciokrotnie zdobywając Mistrzostwo Anglii i raz Ligę Mistrzów (1999). Ciekawostką jest, że ojciec tego byłego, wspaniałego golkipera jest Polakiem. Peter rozegrał aż 129 meczów w kadrze swojego kraju, co do dziś jest niepobitym wynikiem. Był podstawowym bramkarzem złotej jedenastki z 1992 roku. Kolejni wielcy duńskiej piłki to bracia Laudrup – Michael i Brian. Ten pierwszy rozegrał 104 spotkania w reprezentacji i strzelił w nich 37 bramek. Grał w potężnych europejskich klubach z FC Barceloną, Realem Madryt i Juventusem Turyn na czele. Michael podczas trwania swojej 17 letniej, bogatej w liczne sukcesy kariery, nigdy nie otrzymał czerwonej kartki, co świadczy o jego spokoju i elegancji w grze. Młodszy z braci, również wielokrotny reprezentant swojego kraju (82 mecze/21 bramek), podbił kilka najsilniejszych ligi europejskich. Grał we Włoszech (w barwach Fiorentiny i Milanu), w Niemczech (w Bayernie Monachium), w Holandii (w Ajaxie Amsterdam), przez 4 lata w Szkocji bronił barw Glasgow Rangers, zaliczył też krótki epizod w Anglii (Chelsea Londyn), gdzie jednak nie szło mu najlepiej. 4 lata po zakończeniu kariery, w marcu 2004 wraz z bratem znalazł się na liście 125 najlepszych piłkarzy stulecia FIFA, którą ogłosił sam Pele. Warto wspomnieć również o takich zawodnikach jak Thomas Helveg, Ebbe Sand, Jon Dahl Tomasson, John Sivebaek, Dennis Rommedhal czy też obecny selekcjoner Morten Olsen.

Droga do Afryki

Nie da się ukryć, iż Dania drogę do upragnionego RPA miała krętą, ciężką i wyboistą. Już losowanie nie było dla Duńczyków łaskawe i trafili do jednej z najtrudniejszych grup. Ich przeciwnikami byli: Portugalia, Szwecja, Węgry, Albania i Malta. Przed rozpoczęciem eliminacji byli raczej skazywani na pożarcie przez Portugalczyków i dawno im małe szanse na walkę o baraż ze Szwedami. Pierwsze spotkanie, zremisowane bezbramkowo na wyjeździe z Węgrami utwierdziło tylko w przekonaniu, że Dania to ciągle typowy średniak. Drugie spotkanie pokazało jednak, że z ‘Gangiem Olsena’ należy się liczyć, kiedy to na nieswoim terenie po bardzo dobrej grze pokonali 3-2 Portugalię. Po 3 kolejnych, bardzo łatwych zwycięstwach ( dwa razy z Maltą i raz z Albanią, wszystkie po 3-0) przyszedł czas na kolejny duży sprawdzian, czyli wyjazdowy mecz ze Szwecją. Po skromnym, ale sprawiedliwym zwycięstwie 0-1, kibice w Danii mieli już drugi sygnał, że ich ulubieńcy mogą im sprawić szczęśliwą niespodziankę. Dwa kolejne remisy, u siebie z Portugalią, i wyjazdowy z Albanią oraz znowu skromne 1-0 ze Szwecją dały awans. Przed ostatnią kolejką eliminacji Duńczycy wiedzieli już, że po raz czwarty w swej historii awansują na Mistrzostwa Świata. W ostatniej kolejce, w meczu o nic (przynajmniej dla Danii) ulegli w Kopenhadze Węgrom 0-1. Była to jedyna porażka ‘Duńskiego Dynamitu’ w eliminacjach, które zakończyli ze świetnym bilansem 16 strzelonych bramek przy tylko 5 straconych. Najwięcej dla Danii strzelili: na co dzień występujący w Tuluzie napastnik Soren Larsen – 5 bramek, oraz Nicklas Bendtner z Arsenalu Londyn – 3 bramki.

Obecny skład

Duńczycy aktualnie dysponują dość szeroką i solidną kadrą, ale po kolei.

* Bramka

Nasuwają się tylko dwa nazwiska – Stephan Andersen oraz naturalnie Thomas Sorensen. Raczej tylko między nimi rozegra się walka, kto będzie numerem 1 na zbliżającym się Mundialu. Sorensen to doświadczony już golkiper, od lat strzegący bramki klubów z Wysp (Sunderland, Aston Villa, a obecnie Stoke City). Drugi kandydat, Andersen również grał krótko w Wielkiej Brytanii, jednak tylko epizodycznie w Charltonie Athletic. Od 2 lat jest pierwszym bramkarzem Brondby.

* Obrona

Czołowi duńscy obrońcy z eliminacji to przede wszystkim Daniel Agger, Simon Kjaer, oraz defensywny pomocnik, jednak podczas eliminacji najczęściej wystawiany w linii obrony, Christian Poulsen. Pomału do drużyny wprowadzany jest Michael Jakobsen, zawodnik AaB Aalborg. Olsen jako obrońcę wystawiał również nominalnego środkowego pomocnika, Williama Kvista. Trener ma też do dyspozycji doświadczonego Pera Kroldrupa z Fiorentiny i mającego na koncie przygodę w Szkocji, Ulrika Laursena.

* Pomoc

Dania dysponuje dość silnie obsadzonym środkiem pomocy, z defensywnie grającymi Christianem Poulsenem (wymieniony również wśród obrońców) oraz Leonem Andreasenem na czele. Każda dobra drużyna musi mieć swojego klasowego ofensywnego pomocnika, który dzieli i rządzi na boisku. W tym przypadku najczęściej jest to Daniel Jensen od kilku lat grający w Werderze Brema. Zmiennikiem dla niego powinien być Thomas Kahlenberg z VFL Wolfsburg. Skrzydła również dość mocne: Michael Silberbauer, solidny Martin Jorgensen z Fiorentiny, Jonas Borring czy też ograny już w kadrze Jesper Gronkjaer. Wszyscy udowodnili swą wartość, choćby w eliminacjach.

* Atak

Morten Olsen nie powinien mieć problemów z obsadzeniem napadu, wręcz przeciwnie, mamy tu do czynienia z prawdziwym problemem bogactwa. Szkoleniowiec ma tu do wyboru: młodziutkiego, utalentowanego Nicklasa Bendtnera z Arsenalu Londyn, wciąż w miarę młodego Mortena Nordstranda, oraz doświadczonych i ogranych już w Europie Dennisa Rommedahla, najskuteczniejszego w eliminacjach Sorena Larsena, Petera Lovenkrandsa czy wreszcie Johna Dala Tomassona. Widać więc, że jeśli chodzi o napastników selekcjoner będzie miał ciężki orzech do zgryzienia, bo do RPA nie weźmie przecież wszystkich.

Trener

Od lipca 2000 roku selekcjonerem reprezentacji Danii jest Morten Per Olsen. Sam graczem był wybitnym. Występował na pozycji środkowego obrońcy. W latach 80 uważany za najlepszego duńskiego defensora. Większą część swojej kariery spędził w Anderlechcie Bruksela, z którym 3 został Mistrzem Belgii, a w 1983 zdobył Puchar UEFA. Dwa razy wybierany piłkarzem roku w Danii. Jako piłkarz rozegrał 102 spotkania w reprezentacji narodowej, strzelając w nich 4 gole. Karierę szkoleniową rozpoczął w Brondby, z którym dwa razy tryumfował na krajowym podwórku. Następnie objął niemieckie FC Koeln, w którym sam zakończył piłkarską karierę. Głównie dzięki niemu klub z Kolonii utrzymał się w Bundeslidze. Kolejnym klubem, który trenował był Ajax Amsterdam. To właśnie Morten sprowadził do Ajaxu swojego rodaka Michaela Laudrupa. W Holandii udało mu się zdobyć podwójną koronę w 1998 (mistrzostwo kraju oraz puchar). Po jednym sezonie musiał opuścić klub. Ciekawostką jest, że ze wszystkich drużyn, które trenował (Brondby, Koeln, Ajax), mimo wysokich osiągnięć, był wyrzucany. Zawsze następowało to po kłótni z prezesem lub też z zawodnikami. Dziś, nieprzerwanie od 9 lat, jest selekcjonerem kadry narodowej Danii i cieszy się niesłabnącym, mimo upływu lat, zaufaniem działaczy, piłkarzy oraz kibiców.

Potencjał