Soccerlog.net » El Daniello

Spojrzenie na mniej znane ligi europejskie

El Daniello — Fri, 14 Aug 2009 09:30:14 +0000

Na co dzień o nich nie myślimy. Nie rozmawiamy o drużynach i przebiegających tam rozgrywkach. Nie są bogate, nie przyciągają arabskich szejków i zainteresowania kibiców z Europy. Nie ma tam gwiazd światowego formatu. Mówię tutaj o mniej znanych europejskich ligach ze wschodu.

Ligi ze wschodu nie są uważane za silne a tamtejsze zespoły postrzegane są jak “nędzni” przeciwnicy. Tak zazwyczaj jest, ale dzięki pięknu piłki nożnej i ciężkiej pracy zawodników, słabsze poniekąd zespoły potrafią zaskoczyć. Przykładem jest niedawna porażka Wisły Kraków, silnego zespołu, z drużyną ze stolicy Estonii, Levadią Tallinn, która nie miała być wygórowanym przeciwnikiem dla mistrza Polski. Piłkarze z Tallina postarali się i grają dalej (choć już tylko w Lidze Europy), a Wiśle może uda się za rok.

Innym przykładem może być historia BATE Borysów, która w ubiegłym sezonie dzielnie walczyła w fazie grupowej Ligi Mistrzów m.in. z Realem Madryt.

Takie właśnie przypadki skłoniły mnie do przedstawienia obecnej sytuacji w tamtejszych ligach. Na warsztat wziąłem 3 wybrane losowo kraje. Wypadło na Litwę, Estonię i Białoruś.

Litwa

Liga Litewska – A Lyga. Najwyższa klasa rozgrywek litewskich. Pierwszym mistrzem z 1922 (wtedy to powstał Litewski Związek Piłki Nożnej, w FIFA od 1923) jest LFLS Kowno.

W sezonie 1939/40 rozgrywek nie dokończono, natomiast w latach radzieckiej okupacji (1941-89) liga nie funkcjonowała. Najwięcej, bo aż 22 razy, tytuł mistrzowski zdobywały drużyny z Kowna. W ostatnich 10 latach 8 razy dzierżyła go drużyna FBK Kowno (FBK Kaunas), aktualnie grająca w 2 lidze. Obecnym mistrzem jest Ekranas Poniewież (FK Ekranas)

W tej chwili liga składa się z 8 zespołów. Miejsce pierwsze w tabeli pozwala na grę w eliminacjach do Ligi Mistrzów, kolejne 2 gwarantują udział w Lidze Europejskiej. Miejsce ostatnie równa się spadkowi. Rozgrywki rozpoczęły się 4 kwietnia i rozegrano już 17 kolejek (ogółem jest ich 28). Pierwsze miejsce w tabeli zajmuje FK Vetra, drugą lokatę okupuje aktualny mistrz – FK Ekranas. Obie mają po 37 punktów i zaległy mecz do rozegrania. Ostatnie miejsce zajmuje LKKA ir Teledema Kaunas z 8 punktami, mając jedynie 2 pkt straty do siódmej Kruoja Pakruojis. Ta natomiast ma najniższy bilans bramkowy w lidze, -31 (13 zdobytych, 44 stracone).

Trochę o tegorocznych rozgrywkach A Lyga w liczbach. Do tej pory rozegrano 67 spotkań. Strzelono 181 bramek (2.7 na mecz), z czego 104 przez gospodarzy. Gospodarze zwyciężali 33 razy, goście 19. Padło 15 remisów.

Estonia

Liga Estońska – Meistriliiga. Od roku 1923 Estoński Związek Piłki Nożnej należy do FIFA i od 1992 do UEFA. Współpraca z FIFA została przerwana w 1941 roku, kiedy to Estonia stała się jedną z radzieckich republik.

Mistrzem z 1992 r. (po odłączeniu od Związku Radzieckiego) jest Norma Tallinn. Od tego czasu drużyny z Tallina zdobywały mistrzostwo 16 razy. Od 3 lat mistrzem kraju jest, znana polskim kibicom Levadia Tallinn (Tallinna FC Levadia).

Rozgrywki rozpoczęły się 7 marca i do tej pory rozegrano już 23 kolejki (ogółem jest 36). W rywalizacji bierze udział 10 drużyn. Pierwsze miejsce w tabeli pozwala na grę w eliminacjach do Ligi Mistrzów, kolejne 2 gwarantują udział w Lidze Europejskiej, ostatnie oznacza spadek. Jednak w przeciwieństwie do A Lyga grane są baraże i w tych bierze udział klub zajmujący 9 miejsce.

Pomimo rozegrania 23 kolejek występują pewne zaległości i tak, tylko Flora Paide (8 miejsce) jest z rozgrywkami „na bieżąco”, pozostałe kluby mają zaległe jedno spotkanie a dwa kluby z czołówki – Tallinna FC Levadia i Tallinna FC Flora (3 miejsce) – rozegrały odpowiednio 19 i 20 meczów.

Pierwszy w tabeli jest aktualny mistrz Tallinna FC Levadia mająca 53 punkty i 5 punktową przewagę nad drugą Sillamäe Kalev. Ostatnią, dziesiątą pozycję zajmuje Maag Tammeka z 8 punktami tracąc 2 punkty do Tallinna Kalev. Z najgorszym bilansem na 8 miejscu znajduje się wcześniej wspomniana Flora Paide, -51 ( 12 zdobytych, 63 stracone).

Meistriliiga w liczbach. Rozegrano już 108 spotkań. Strzelono 350 bramek (3.24 na mecz) z czego 181 przez gospodarzy. Gospodarze odnosili zwycięstwo 47 razy, goście 46. Padło 15 remisów.

Białoruś

Liga Białoruska- Wyszejszaja liha. Początki rozgrywek datuje się na 1992 rok, wtedy Białoruski Związek Piłki Nożnej został członkiem FIFA. W UEFA jest od 1993r. Powstał natomiast w 1989r. Mistrzem pierwszych rozgrywek z 1992r jest Dinamo Mińsk, który zdobywał mistrzostwo jeszcze 7 razy. Jest to wynik najwyższy w historii tamtejszej piłki, drugie jest BATE Borysów – 5 razy na najwyższym stopniu piłkarskiego podium.

Obecnie w rozgrywkach bierze udział 14 piłkarskich ekip. Rozegrano 14 kolejek (ogółem 26), pierwszą 4 kwietnia. Pierwsze miejsce, jak w dwóch poprzednich ligach, pozwala na grę w eliminacjach do Ligi Mistrzów, kolejne dwa umożliwiają grę w Lidze Europy. Inaczej natomiast jest ze spadkami. Tutaj do niższej ligi spadają aż 3 ekipy, baraże nie są rozgrywane.

Pierwsze miejsce w tabeli zajmuje BATE Borysów z 34 punktami mając 9 punktów przewagi nad drugim Torpedo Zhodino i 11 nad trzecim Dinamo Minsk.

Ostatnią, 14 drużyną jest FC Smorgon z 6pkt. i najniższym bilansem bramkowym: -15 (8 zdobytych, 23 stracone). Traci on 5pkt. do Granit Mikashevichi i 7pkt. do FK Vitebsk.

Wyszejszaja liha w liczbach. Rozegrano 98 spotkań. Strzelono 227 bramek (2.31 na mecz) z czego 119 zdobyli gospodarze. Gospodarze górowali nad rywalami 42 razy, goście 35. Padło 21 remisów.

Mimo tego, że takie małe rozgrywki wydają się nam nieatrakcyjne to może warto co jakiś czas obrócić na nie wzrok. Chociażby po to, aby poszerzyć swoją piłkarską wiedzę i może, jeżeli zagłębimy się w temacie, znajdziemy tam potencjał, którego wcześniej nie dostrzegaliśmy.

AC Milan – podsumowanie sezonu 2008/2009

El Daniello — Mon, 10 Aug 2009 06:00:29 +0000

Sezon 2008/2009 nie był udany dla drużyny AC Milan we włoskiej Serie A i Pucharze UEFA. Również dla wszystkich włoskich drużyn grających w europejskich pucharach, gdzie solidarnie odpadały, najczęściej na tym samym etapie rozgrywek. W Lidze Mistrzów przez 1/8 finałów nie przeszła żadna drużyna reprezentująca Włochy (Juventus, Inter Mediolan, Roma). Nieco lepiej było w Pucharze UEFA, jednak tam z dobrej strony pokazało się tylko Udinese Calcio odpadając dopiero w ćwierćfinałach z Werderem Brema. Pozostałe drużyny, Sampdoria Genua i AC Milan, odpadły już w 1/16.

Wyjątkowo słabo spisał się w minionym sezonie Milan, którego zarząd i trener zapowiadali zwycięstwo w rozgrywkach Serie A i Pucharu UEFA. Główną siłą napędową drużyny miał stać się tercet Kaka-Pato-Ronaldinho, jednak z tego pomysłu szybko zrezygnował trener drużyny, Carlo Ancelotti. Nie dawał on dużo szans na grę w pierwszym składzie Brazylijczykowi pozyskanemu z Barcelony. Powodem była nadwaga zawodnika i nieoptymalna forma. Zdobywca złotej piłki z 2005 r. w dalszej części sezonu występował raczej jako zmiennik. Częściej natomiast w pierwszej 11-tce zamiast „Ronniego” jako „ten trzeci” pojawiał się Clarence Seedorf, prezentujący niestety w tym sezonie bardzo słabą formę. Denerwował tym kibiców rossonerich, którzy nie raz wygwizdywali go za słabą grę. Trzeba jednak nadmienić, iż kilka bramek w sezonie strzelił, przy czym niektóre z nich zaważyły na ostatecznym wyniku spotkania.

Dalsze problemy dotyczą licznych kontuzji, które znacznie uszczupliły kadrę Milanu. Najboleśniej odczutą stratą była nieobecność filaru defensywy Mediolańczyków, Alessandro Nesty, który cierpiał na kontuzję kręgosłupa, eliminującą go z gry na 9 miesięcy. Zawodnik przechodził operacje w amerykańskich klinikach, poddał się też rehabilitacji. Prasa przewidywała nawet zakończenie jego kariery. Na szczęście spekulacje te nie znalazły potwierdzenia w rzeczywistości.

Kolejnymi istotnymi stratami były niedyspozycje Marco Borrielo i Gennaro Gattuso, na tyle ciężkie, iż wyeliminowały piłkarzy do końca sezonu – pierwszego na początku, drugiego w środku rozgrywek. Przygodę z kontuzją zaliczyła też gwiazda mediolańskiego zespołu, Kaka, którego dwutygodniowa niedyspozycja przerodziła się w dwumiesięczną, osłabiając zespół na kilka kolejek, w tym na derby Mediolanu.

W odniesieniu końcowego sukcesu nie pomógł też Andriej Szewczenko. Wypożyczono go z Chelsea aby powrócił do wielkiej formy i wzmocnił siłę ofensywną Milanu. Wynikiem ściągnięcia ukraińskiego napastnika na San Siro była jego rzadka gra – jeżeli występował, to jako zmiennik. Dodatkowo nie strzelił żadnej bramki.

Dużo elementów w tej maszynie źle działało – kontuzje, zmiany priorytetów zespołu – ale trzeba też wspomnieć o tych elementach, które nie zawiodły.

Pewnym elementem drużyny stał się młodziutki napastnik, Alexandre Pato, wyrastając na gwiazdę mediolańskiego zespołu. Jego szybkość, zwinność, wyszkolenie techniczne zachwycały trenera Ancelottiego oraz kibiców. Rozegrał w sezonie największą liczbę spotkań: 32 w lidze i 6 w europejskich pucharach, strzelając 15 bramek w Serie A i 3 w PU. Jako ciekawostkę można wspomnieć, że dzień 7 lipca był dniem przełomowym w życiu młodego piłkarza. Wtedy to poślubił swoją partnerkę, Stephanię Brito, a uroczystość odbyła się w Rio de Janeiro.

Największa gwiazda drużyny, Kaka, rozegrał całkiem solidny sezon, zostając najlepszym strzelcem zespołu (16 bramek w Serie A). Jednak okresowo bladł, co związane było z bólami stopy, na które zawodnik uskarżał się przez cały sezon. Źle na formę psychiczną mogły wpłynąć plotki transferowe, głównie te łączące piłkarza z Manchesterem City, który w zimowym okienku transferowym za Brazylijczyka oferował niewiarygodną wręcz sumę 100 milionów euro. Ostatecznie klub nie zdecydował się na ten transfer, czekając do czerwca, aby sprzedać zawodnika do Realu Madryt za 68mln euro. Z Milanem Kaka osiągnął m.in. tytuł Mistrza Włoch, zwyciężył w rozgrywkach Ligi Mistrzów, stając się jej najlepszym strzelcem w sezonie 06/07, oraz otrzymał tytuł najlepszego piłkarza świata i Złotą Piłkę (2007).

W ciągu sezonu przebudził się fenomenalny, wielki Filippo „Superpippo” Inzaghi, który dzięki swojej skuteczności wpisał się w historię futbolu strzelając trzechsetnego gola w zawodowej karierze.

Wspomnieć też trzeba o innej nieco już podstarzałej gwieździe światowego futbolu, Davidzie Beckchamie. Milan najpierw wypożyczył piłkarza na 3 miesiące z amerykańskiego klubu LA Galaxy, a później przedłużył wypożyczenie do końca sezonu, gdyż działacze zachwyceni byli dyspozycją Anglika. Tak naprawdę to klub pomógł więcej Beckhamowi, niż Beckham klubowi. Zawodnik LA Galaxy strzelił 2 bramki w przeciągu 19 spotkań a gra w europejskiej drużynie zagwarantowała mu powrót do narodowej reprezentacji.

Podsumowując, sezon wprawdzie nie zakończył się aż tak fatalnie dla drużyny, zajęła bowiem ostatecznie 3 miejsce w lidze, gwarantujące występy w Champions League. Jednak nie jest to zbytni powód do dumy dla mediolańskiego zespołu, który (jak już wcześniej wspominałem) aspirował do miana Mistrza Włoch i zwycięzcy Pucharu UEFA. Ostateczna lokata nie satysfakcjonuje też kibiców, podburzanych w ciągu sezonu częstymi zmianami priorytetów po kolejnych niepowodzeniach. Adriano Galliani i Carlo Ancelotti zapowiadali wspólnie zwycięstwo w PU, po porażce w 1/16 głównym celem stało się mistrzostwo, następnie przyszedł czas na utrzymanie się w pierwszej trójce, ostatecznie walczono o możliwość występu w przyszłorocznej edycji Ligi Mistrzów.

W efekcie koniec sezonu poskutkował dwoma istotnymi zmianami. Odejściem trenera Carlo Ancelottiego do Chelsea Londyn i sprzedażą Kaki do Realu Madryt. Odejście szkoleniowca zaowocować ma przypływem energii i nowych pomysłów, które przyniesie ze sobą Leonardo, od zakończenia sezonu nowy trener Rossonerich. Zapowiedział zmianę stylu gry, przejście na grę skrzydłami i odmłodzenie kadry. Sprzedaż najlepszego piłkarza świata z 2007 roku miała pomóc drużynie finansowo, zapełniając dziurę budżetową pieniędzmi z transferu i dodatkowo zaoszczędzonymi na płacy piłkarza, który zarabiał ponad 9 mln euro rocznie. Jednak nie tylko odejście Kaki odciąży budżet, np. pensja Ukraińca, Andrieja Szewczenki również wynosiła ponad 9 mln euro rocznie ( i to będąc na wypożyczeniu). Klub zarobił też na sprzedaży Yohana Gourcuffa (15mln euro), co może okazać się w przyszłości fatalnym posunięciem, gdyż już teraz młody Francuz (porównywany do Zidane’a) jest rewelacją Ligue 1. Dodatkowo karierę w tym roku zakończył Paolo Maldini, „Il Capitano” wielka legenda klubu. Jednak wspomnienie jego kariery zasługuje na opis w osobnym artykule.

Po odejściu wielkiego Brazylijczyka, Kaki, Adriano Galliani zapowiedział sprowadzenie na San Siro innego „wielkiego”. Jak na razie mało wskazuje na pozyskanie takiego piłkarza, gdyż nawet transfery za „niewielkie” pieniądze nie dochodzą do skutku. Nie udało się pozyskać Allego Cissokho, obrońcy FC Porto (problemy z zębami ujawnione w trakcie testów medycznych), niewypałem stał się też transfer Edina Dzeko. Jak na razie Milan pozyskał kilku bardzo młodych piłkarzy m.in. – Giacomo Berettego (17 lat) i Gianmarco Zigoniego (18 lat). Jednak są to tylko zakupy na przyszłość, na chwilę obecną wzmacniające drużynę rezerw – Primaverę. Może kiedyś zagrają z Kacprem Chodyną, 10-letnim Polakiem, który na początku lipca przeszedł testy w Milanello, centrum sportowym drużyny z Lombardii, i został zakwalifikowany do kadry rocznika 1999. Kolejnymi nabytkami klubu są dwaj środkowi obrońcy i długo oczekiwany napastnik, Thiago Silva (24 lata) pozyskany w trakcie sezonu oraz Oguchi Onyewu (27 lat) rewelacja Pucharu Konfederacji sprowadzony na zasadzie wolnego transferu. Tym “oczekiwanym” jest holender Klaas-Jan Huntelaar (12 sierpnia ukończy 26 lat) pozyskany z Realu Madryt za 15 mln euro z możliwością dopłaty kolejnych 3 za zdobycie scudetto. Nie ulega jednak wątpliwości, że dalsze wzmocnienia są potrzebne.

Cokolwiek niesie przyszłość mam nadzieję, że działacze klubu z Mediolanu podejmą właściwe kroki transferowe i odpowiednio wzmocnią drużynę przed kolejnym sezonem, a trener Leonardo odpowiednio ją do niego przygotuje, aby w końcu spełnić obietnicę i wynieść AC Milan na szczyt. FORZA MILAN!