Daniel Jarque to zawodnik Espanyolu Barcelona urodzony 1 stycznia 1983 roku w stolicy Katalonii. Występował na pozycji obrońcy. Podczas zgrupowania swojej drużyny we Włoszech, w trakcie rozmowy przez telefon ze swoją dziewczyną  dostał ataku serca i mimo akcji reanimacyjnej zmarł. Miał 26 lat i był kapitanem Espanyolu. W 2006 roku wygrał Copa del Rey.

Daniel Jarque to nie odosobniony przypadek. Wcześniej było już kilku zawodników, którzy zmarli tak tragiczną śmiercią właśnie na atak serca. Jak już wspomniałem w 2007 roku na atak serca zmarł Antonio Puerta, a w 2008 roku podczas meczu pomiędzy Realem Madryt, a Realem Unión na boisku zasłabł Ruben De la Red – młody piłkarz Królewskich. Według lekarzy Blancos zasłabnięcie było spowodowane obniżeniem ciśnienia tętniczego. Piłkarz jednak nie powrócił na boisko do dzisiaj.

Po śmierci Antonio Puerty odezwały się głosy, mówiące o przepełnionym kalendarzu piłkarskim i wiekiem, w którym młodzi chłopcy zaczynają trenować na tak wysokim poziomie, jak dorośli piłkarze. Mówiono również o zmianach, jakie miały zajść i wprowadzeniem uregulowań, mających na celu zmianę sposobu trenowania najmłodszych piłkarzy.

Na przemyśleniach się jednak skończyło, bo UEFA nie wyciągnęła żadnych wniosków z tych tragicznych wydarzeń. Miejmy nadzieję, że UEFA i FIFA wyciągną w końcu jakieś wnioski i wprowadzą w życie przepisy, mające na celu ochronę zdrowia młodych piłkarzy.

Połączmy się na chwilę w cierpieniu z rodziną Daniela Jarque.

• Współcześni gladiatorzy
• Czy Sevilla ma szanse na mistrzostwo?
• Hymny piłkarskie
• Piłkarze nie chcą odchodzić, czyli skutki transferów Calderóna
• Sir Bobby Robson – wspomnienie

Marc Vivien Foe

Marc Vivien Foe – dobrze zapowiadający się piłkarz, stanowiący o sile reprezentacji Kamerunu. W swojej karierze wystąpił na dwóch Mundialach (1994 i 2002 rok). Występował w m.in. w takich klubach jak Olympique Lyon czy Manchester City. Podczas półfinałowego spotkania Pucharu Konfederacji w 2003 roku, rozgrywanego na stadionie w Lyonie stracił przytomność. Zmarł w wieku 28 lat zaraz po przywiezieniu do szpitala. Autopsja wykazała że przyczyną śmierci był zawał spowodowany wrodzoną, niewykrytą wadą serca.

Jego śmierć zszokowała wszystkich. Gregory Coupet, który występował w Lyonie z Foe, zaraz po półfinałowym meczu rozpłakał się. Łez nie kryli również inni zawodnicy reprezentacji Francji. Podczas minuty ciszy przed finałem Pucharu Konfederacji było widać smutek i przygnębienie chociażby Thierry’ego Henry. Do dziś pamiętam szok jaki przeżyłem mając 15 lat. Oglądałem to spotkanie na antenie jednego ze sportowych programów. Do końca nie wiedziałem co się stało.

Patrzyłem w monitor jak zahipnotyzowany. Później dotarła do mnie ta przykra wiadomość. Jednak takie chwile zostają w pamięci na długo. Dziś pamiętam nadal łzy i smutek piłkarzy z reprezentacji Kamerunu. Ich koszulki z numerem i nazwiskiem Foe. Oraz to wielkie zdjęcie przepasane czarną wstęgą. Jestem przekonany że stanowiłby on teraz ważny element swojej drużyny. Od momentu gdy Marca nie ma już z nami, numery 17 (w reprezentacji Kamerunu) oraz 23 (w Olympique Lyon, RC Lens oraz Manchesterze City) są zastrzeżone. Wszytko po to by oddać cześć zawodnikowi jakim był Foe.

Miklos Feher

Miklos Feher – zawodnik reprezentacji Węgier, w której wystąpił 25 razy strzelając 7 goli. W swojej dość krótkiej karierze zdążył wystąpić w między innymi w FC Porto, SC Braga oraz Benfica Lizbona. Jego śmierć również była zaskoczeniem dla wszystkich. Podczas meczu między Victorią Guimaraes a Benficą zasłabł na boisku. Koledzy z drużyny stanęli jak wmurowani w ziemię. Niektórzy z nich widzieli co się dzieje. Zaczęli płakać. Na boisku widać było wielkie zamieszanie, łzy piłkarzy.

Nikt nie ukrywał emocji. Na stadionie zapanowała cisza. Niestety mimo wielkich starań lekarzy, nie udało się uratować Węgra. Zmarł w wieku 25 lat. Przyczyna śmierci? Prawdopodobnie tak jak u Kameruńczyka, ukryta wada serca. Po tym smutnym wydarzeniu władze Benfiki postanowiły oddać hołd piłkarzowi. Od 2004 roku nikt z zawodników występujących w klubie z Lizbony nie założył, ani nie założy koszulki z numerem 29. Swoją drogą dobrze się dzieje, że drużyny „rezerwują” numery po niektórych zawodnikach. Szkoda tylko, że w większości przypadków dzieje się to już po śmierci tych piłkarzy. Moim zdaniem za wielkie zasługi dla klubu też powinno się zastrzegać owe numery. Czyż nie byłoby to właściwe?

Phill O’Donnell

Phill O’Donnell – doświadczony, 35-letni zawodnik szkockiego klubu Motherwell. Przygodę z futbolem zaczął w wieku 19 lat właśnie w klubie z Fir Park. W swojej karierze grał przez 5 lat w jednym z najlepszych zespołów Scottish Permier League – Celticu Glasgow. Po długich latach rozłąki wrócił ponownie do drużyny Motherwell, gdzie rozegrał ostatnich 77 meczów w swoim życiu. Zginął również niespodziewanie. W 78. minucie udał się w kierunku ławki rezerwowych, miał być zmieniony. Wtedy upadł. Natychmiast zajęli się nim lekarze drużyny. Został przetransportowany do Wishaw General Hospital. Niestety tam nie udało się go uratować. Prawdopodobnie jego serce nie wytrzymało obciążeń związanych z wysiłkami fizycznymi. Osierocił żonę i czwórkę dzieci. Cytując sympatyków Celticu: „Phill – you’ll never walk alone!”

Antonio Puerta

Antonio Puerta – wychowanek FC Sevilla. Swoją przygodę z piłką rozpoczynał właśnie w szkółce klubu ze stolicy Andaluzji. Stamtąd trafił do rezerw, co stanowiło dla niego pewien piłkarski awans. W pierwszym zespole zadebiutował w 2004 w meczu z Malagą. Rok później Hiszpan stał się już częścią pierwszego składu, grając na przemian z Brazylijczykiem Adriano. Choć w Pimera Division był głównie zmiennikiem, to w Pucharze UEFA regularnie wychodził w pierwszej jedenastce, strzelając 3 gole. W 2005 wygrał razem z Sevillą owe rozgrywki europejskie. Kariera Hiszpana rozwijała się w niesłychanym tempie, wielu wróżyło mu świetlaną przyszłość i wielkie sukcesy zawodowe. W 2006 roku Puerta stał się filarem defensywy klubu z Andaluzji, drugi raz z rzędu zdobył Puchar UEFA, później wygrał wraz z kolegami z drużyny Superpuchar Europy. W reprezentacji narodowej zagrał jedynie 38min, niestety los nie pozwolił mu na więcej.

W 2007 roku podczas ligowego spotkania Sevilla – Getafe, Puerta przeszedł atak serca, jedynie dzięki kolegom z drużyny nie zakrztusił się własnym językiem. Wszyscy myśleli że jest już dobrze. Nawet opuścił boisko o własnych siłach. Jednak w drodze do szatni po raz kolejny upadł. W ciężkim stanie trafił do szpitala. 3 dni później zmarł w wieku 23 lat. Był to wielki cios dla sympatyków Sevilli, w tym również i dla mnie. Nikt nie stroni od łez gdy odchodzi tak perspektywiczny i utalentowany zawodnik. Szczególnie dzieje się tak gdy stanowi on część składu ukochanej drużyny.

Przyznam się szczerze, że sam płakałem gdy tylko dowiedziałem się o jego śmierci. Jednak przywiązanie klubowe jest czymś większym niż oglądanie meczów. To także utożsamianie się z zawodnikami. Dla mnie przykładem był właśnie Puerta. Szybkość jego rozwoju, dążenie do postawionych celów były dla mnie wzorem. Jestem pewien, że gdyby nie ten przykry wypadek, dziś Antonio byłby równie pożądanym zawodnikiem jak Cristiano Ronaldo czy Frank Ribery. Szkoda, że taki zawodnik stracił życie w tak młodym wieku. Kibice Sevilli z pewnością nie zapomną nigdy o nim!

Jak widać śmierć tych zawodników była dla wszystkich kibiców, piłkarzy, trenerów szokiem. Nikt nie zna powodów, dla których stało się tak a nie inaczej. Czy winni są klubowi lekarze? Czy to oni utajnili wyniki badań? Tego z pewnością nikt się nie dowie. Lecz czy śmierć tych piłkarzy była potrzebna? W to szczerze wątpię, lecz dzisiejszy sport pokazuje, że nie ważne jest zdrowie, ważne są wyniki. Mam nadzieje, że ta mentalność zmieni się z powrotem na lepsze…

• Daniel Jarque nie żyje!
• Piłkarze nie chcą odchodzić, czyli skutki transferów Calderóna
• Czas apokalipsy?
• Krajobraz po tragediach
• Deyna Kazimierz, nie rusz Kazika, bo zginiesz!