Wyobraźmy sobie taki scenariusz:
1a. Średnio zamożny klub wykupuje bogaty inwestor i pozostawia do dyspozycji ogromne kwoty na transfery i płace (Manchester City, Chelsea).
1b. Wielki klub z tradycjami zanotował fatalny sezon bez żadnych sukcesów, zwalniany jest trener i ludzie odpowiedzialni za ten stan, przeznacza się zatem ogromne środki na przebudowę składu (Real Madryt, po części Inter, mający ambicje na wygranie Ligi Mistrzów).
2. Menedżer, któremu stawia się żądanie natychmiastowych sukcesów, nie oszczędza wzmacniając drużynę i sprowadza wielu zawodników. Gracze, którzy wcześniej stanowili o sile zespołu, w większości odchodzą w odstawkę. Pomimo to zdecydują się zostać, mając coś do udowodnienia sztabowi szkoleniowemu i kibicom. Poza tym klub często otrzymuje za nich tylko niskie oferty od kontrahentów, którzy znają sytuację piłkarza w zespole.
3. Tworzą się tzw. kominy płacowe, co w klubie, pomimo sporego budżetu, niestabilnym finansowo może stanowić duży problem, gdy wycofa się inwestor, o czym myślał np. Roman Abramowicz po licznych ciosach zadanych mu przez kryzys.
4. Drużyna zaczyna nieźle, ale zdesperowani rezerwowi psują atmosferę i wyniki przestają zadowalać zarząd. Obsuwa się na dół w ligowej tabeli i dzieje się tak, aż pokrzywdzeni i krzywdzący w jednym nie opuszczą klubu. W czarnym scenariuszu właściciel może sprzedać klub, a nie wszyscy inwestorzy gwarantują ogromny budżet.

Z drugiej strony, taka sytuacja powoduje wzrost ambicji u zawodników, którzy są w klubie już przez jakiś czas, a nie uważają się za gorszych od tych, którzy mieli zmienić oblicze drużyny. Bardziej starają się na treningach i czasami okazują się lepsi od nowych nabytków, ale wtedy to oni podupadają psychicznie. Prasa rozpisuje się o pieniądzach wyrzuconych w błoto, co na pewno nie pomaga w wykorzystywaniu szans dawanych przez menedżera, aż w końcu jest ich coraz mniej. Przypomnijmy sobie chociażby sprowadzenie do Chelsea Andrija Szewczenki, który jak niepyszny wrócił do Milanu na zasadzie wypożyczenia. Podobne kłopoty czekają niemal całą holenderską kolonię w Realu. Arjen Robben, Wesley Sneijder, Rafael van der Vaart, Ruud van Nistelrooy, Klaas-Jan Huntelaar (odszedł już do Milanu) i Royston Drenthe razem warci są niemal 100 milionów euro. Florentino Perez razem z nowym trenerem Manuelem Pellegrinim chciałby sprzedać ich wszystkich, ale niektórzy wcale nie chcą odchodzić, a kwoty proponowane przez potencjalnych kupców nie zadowalają wielkiego Flo. Innych zawodników szczególnie dotkniętych przez to zjawisko, które nie bez powodu nazywa się „kłopotem” możnaby wymieniać i wymieniać.

Kolejną złą stroną sytuacji jest kwestia reprezentacji. Gracze, szczególnie mając w perspektywie zbliżające się mistrzostwa świata oraz wkraczające w kluczową fazę eliminacje, chcą wpaść w oko selekcjonerom drużyn narodowych. Bert van Marwijk wypowiedział się już na ten temat: „Patrzę na swój zespół. Pewnym jest natomiast, że jest coraz to mniej dostępnych piłkarzy. Potrzebujemy, aby nasi reprezentanci w klubach na najwyższym poziomie grali często”. Między wierszami można odczytać, że życzyłby sobie odejścia z Madrytu swoich podopiecznych.

Schemat, który przedstawiłem, często powielany jest w prawdziwej piłce nożnej. Pomimo iż da się znaleźć kilka pozytywnych stron kłopotu bogactwa w drużynie, moim zdaniem negatywnie wpływa on na jej grę. Oczywiście można temu zapobiec, ale w wiele zależy od szans na uniknięcie kontuzji. Własny osąd sprawy zostawiam Czytelnikom.

• Piłkarskie marzenia Luisa Fabiano
• Komu korona, komu? cz. II
• Drogba ratuje debiut Ancelottiemu
• Dzieciaki Wengera dorastają
• Eto’o czy Zlatan? Barca czy Inter?