Wielka Smuda?

ladzinsky — Sat, 12 Sep 2009 18:00:31 +0000

Końca dobiegła przygoda Leo Beenhakkera z polską reprezentacją. W związku z tym, najważniejszym tematem mediów sportowych pozostaje nominacja jego następcy. Wśród kandydatów faworytami wydają się być Franciszek Smuda, Stefan Majewski, Jerzy Engel, czy Paweł Janas, ewentualnie młodsi Maciej Skorża lub, choć to już wątpliwe, Ryszard Tarasiewicz. Decyzję prezesa Laty powinniśmy poznać na dniach, a o tym, jak kluczowa jest to sprawa dla polskiej piłki nożnej, nie trzeba chyba nikogo przekonywać.

Pierwszym celem, na którego realizację nowy selekcjoner będzie miał niemal trzy lata, jest właściwe przygotowanie biało-czerwonych do Euro 2012. Ewentualny sukces lub niepowodzenie pociągnie za sobą poważne konsekwencje, które mogą na lata ożywić nasz futbol, bądź też na powrót postawić go w stanie długiej stagnacji. Od niego będzie w dużym stopniu zależeć, czy na wybudowane specjalnie na europejski czempionat stadiony będzie przychodził co weekend komplet lub prawie komplet widzów oraz czy do klubów zapukają potężni inwestorzy. Dodatkowo sukces reprezentacji równałby się z sukcesem politycznym rządzącej partii – ewentualny wzrost zadowolenia społeczeństwa spowodowany dobrym zaprezentowaniem się na tej imprezie zapewne pomógłby przy kolejnych wyborach.
W związku z tym, że ta pozornie dotykająca tylko kibiców piłki decyzja, okazuje się wpływać także na inne ważne kwestie, musi być dokonana naprawdę pieczołowicie. Na pewno swój udział w wyborze dokonywanym przez prezesa Latę ma zdanie kibiców, a ci zdają się upatrywać swojego faworyta w zatrudnionym niedawno w Zagłębiu Lubin Franzu Smudzie, którego reputacja u fanów opiera się głównie na pracy we wcześniejszym klubie. Mając w pamięci niedawne świetne występy jego Lecha w Pucharze UEFA przeciwko Deportivo, Feyenoordowi czy Nancy oraz bardzo dobrą postawę poznaniaków w Ekstraklasie, wydaje on się być naturalnym następcą Holendra. Tym bardziej, że już nie raz blisko był objęcia tej wymarzonej posady.
Chciałbym jednak nieco uzmysłowić polskich kibiców. Wprawdzie Smuda jest bardzo utytułowanym i doświadczonym szkoleniowcem, ale w jego karierze na pewno da się znaleźć niejedną plamę. W tym samym Lechu, który osiągnął sukces w rozgrywkach międzynarodowych, nie potrafił wygrać kilku ligowych meczów z rzędu i mistrzostwo wyślizgnęło mu się z rąk. Prawdopodobną przyczyną jest przywiązywanie zbyt dużej wagi do przygotowania motorycznego zawodników podczas przygotowań zimowych, co poskutkowało w braku świeżości w kluczowej fazie rozgrywek. Poza tym, był chyba zbytnio przywiązany do swojej filozofii gry, w związku z czym Robert Lewandowski spędził sporo spotkań na lewym skrzydle, zamiast na swojej nominalnej pozycji w środku ataku. Należy pamiętać, że ustawienie 4-5-1 ciągle próbowaliśmy wybić z głowy Beenhakkerowi, musimy zatem uważać, żeby nie wpaść z deszczu pod rynnę.
Kolejnym, niemałym zresztą grzechem Franza są jego umiejętności medialne. Podczas różnego rodzaju wywiadów potrafi używać kolokwializmów graniczących z wulgaryzmami. Do tego mi osobiście nie podoba się to, że zawsze na ławce pojawia się w klubowym dresie. Raziło to chociażby podczas bojów Lecha w PUEFA, gdzie szkoleniowcy jego rywali ubierali garnitury lub inne w miarę eleganckie stroje. Jeśli w takim image’u pokazałby się chociażby na meczu otwarcia Euro 2012, wystawiłby nasz kraj na pośmiewisko niemal całej Europy.
Dlatego postuluję, żeby selekcjonerem reprezentacji Polski został szkoleniowiec Wisły Kraków – Maciej Skorża. Jest zupełnym przeciwieństwem Smudy, jeśli chodzi o kontakty z mediami, a jeśli chodzi o oczywiście ważniejsze względy szkoleniowe, jego jedyną, choć muszę przyznać, że niemałą porażką, jest odpadnięcie Białej Gwiazdy z tegorocznej edycji Ligi Mistrzów z Levadią Tallinn. Myślę, że to wydarzenie wiele nauczyło młodego trenera i jest on już gotowy na objęcie tej najbardziej eksponowanej funkcji w piłkarskim świecie naszego kraju.

Soccerlog.net » Maciej Skorża

Wielka Smuda?