Niezależnie od tego, czym aktualnie zajmuje się prezes Lato – delektuje mityczną już lampką wina, która wprawiła go w tak rzewny nastrój po meczu ze Słowenią, czy w pocie czoła pracuje nad poprawą sytuacji w polskim futbolu – bez wątpienia jak cień podążają za nim słowa, którymi zapewnił, że kolejnym selekcjonerem na pewno będzie Polak, bo tylko polska myśl szkoleniowa (wielokrotnie zastanawiałem się czy coś takiego istnieje, ale żadnych konstruktywnych wniosków nie wyprowadziłem, no chyba, że za przykład takowej potraktujemy „szarańczę” Marka Motyki czy zmysł taktyczny Lesiaka) jest w stanie uporządkować cały ten galimatias. Co więcej, pan Lato podał nawet pięć nazwisk, wśród których – po raz kolejny na pewno – znajduje się mąż opatrznościowy polskiej kadry (Skorża, Smuda, Janas, Kasperczak, Majewski). I kiedy już cała opinia publiczna wzięła pod lupę kompetencje poszczególnych kandydatów rozpoczynając gorącą debatę nad ich przydatnością dla kadry, jak grom z nieba spadła na wszystkich wiadomość – w blokach startowych staną jednak cudzoziemcy! Na polskich pretendentów padł blady strach, pan Lato okazał się być zwykłym ‘kłamczuszkiem’ a kibice po raz wtóry w przeciągu dwóch tygodni przeżyli nagły skok ciśnienia. Tylko media z szybkością światła podchwyciły temat i z równą sobie ochotą rozpoczęły głęboki research rynku – Grant, Bilic, Tigana, Matthäus a nawet Mancini i Spalletti w mig stanęli ramię w ramię z przedstawicielami PMS, stanowiąc dla nich, nie lada konkurencję.

Kimkolwiek jednak nie będzie nowy selekcjoner, jako trener zespołu piłkarskiego musi dysponować (a przynajmniej wypadałoby, aby dysponował) odpowiednim materiałem ludzkim, którego jak wiadomo w Polsce nie ma zbyt wiele, a jeśli już jest to w jakości pozostawiającej sporo do życzenia. I tu paradoks numer dwa…

Polacy, których aspiracje od dawna nie idą w parze z możliwościami, niekoniecznie zdają sobie sprawę, że w czasie, gdy futbol w takich krajach jak Czechy, Słowacja, czy Słowenia wykonywał milowy krok w przód, oni tkwili tak głęboko w ‘beenhakkerowskich’ drewnianych chatkach, karmiąc się wspomnieniami, że w konsekwencji zostali kilka długości za zespołami, które kiedyś bili z okładem. Dziś więc próżno szukać zespołów trzęsących przysłowiowymi portkami przed świadomością spotkania z Polską, bo i bać się nie ma kogo. Sukcesy faktycznie były, ale… 30 lat temu. Aktualnie Polacy to rezerwowi bramkarze albo trzecioligowi napastnicy w klubach z Wysp Brytyjskich, zawodnicy rezerw mistrza Francji czy turyści z lig okołogreckich.

Właściwie nie dziwota, iż widząc taki stan nadwiślańskiego futbolu, pewni prominenci ze związku przy ulicy Miodowej, w ostatnim czasie chętniej niż zwykle sięgają po wino.

• Lato się kończy…
• Kadra gra z Grecją, czyli co wniesie do zespołu Ludovic Obraniak
• “Szkoda komentować taki mecz…”
• Czy Franek Smuda uczyni cuda?
• Bójmy się o… losowanie

Co na to ostatni z zainteresowanych?
- Nie będę hipokrytą i nie powiem, że nie jest mi miło z tego powodu. To jest przyjemne, kiedy słyszy się swoje nazwisko wymieniane w kontekście pracy z reprezentacją Polski. Ja mogę powiedzieć tylko tyle – jestem trenerem Wisły Kraków, mam kontrakt i przynajmniej do końca sezonu chciałbym być trenerem Wisły. Oczywiście, różne rzeczy mogą się wydarzyć, może przełożeni w pewnym momencie podziękują mi za współpracę przed upływem czerwca, ale teraz jestem myślami i sercem w Wiśle Kraków. – powiedział trener Maciej Skorża na konferencji prasowej przed meczem z Lechią Gdańsk. Po chwili dodał jednak:
- Jeżeli ktoś zadaje mi pytanie, czy chciałbym kiedyś być trenerem reprezentacji, moja odpowiedź brzmi: „Tak, chciałbym”. Myślę, że nie ma trenera w Polsce, który nie chciałby nim być.
No właśnie…

Drogie dziatki, gracie mecz i do łóżek!

Tymczasem opiekunem naszej reprezentacji został Stefan Majewski. Człowiek, który nie ma wśród piłkarzy przyjaciół, który znany jest z anormalnej, wojskowej dyscypliny, który wreszcie w każdym prowadzonym przez siebie klubie siał ferment i skłócał ze sobą piłkarzy. Jeden z jego podopiecznych, obdarzony zresztą wyjątkowo niewyparzoną gębą – Marcin Bojarski – nazwał go m.in. pajacem oraz szczurem, który uciekł z tonącego okrętu (mowa tu o odejściu szkoleniowca z Cracovii w fatalnym dla tej drużyny momencie). Jak taki trener poradzi sobie z gwiazdorującymi Smolarkiem czy Borucem? Nie zdziwiłbym się, gdyby wprowadził, wzorem Pereza w Realu Madryt, drastyczny regulamin piętnujący nawet najdrobniejsze wykroczenia. Jedno jest pewne – libacja w stylu „Ukraina 2008” nie miałaby prawa się powtórzyć.
W ogóle smutne, że piłkarze, którzy będą w zapewne sporej części stanowić o sile naszej reprezentacji podczas Euro 2012, a więc zawodnicy kadry U-23, prowadzeni byli dotychczas właśnie przez Majewskiego. Patrząc racjonalnie, trener młodzieżówki powinien być bowiem idealnym kandydatem na objęcie stanowiska obecnego selekcjonera pierwszego zespołu. A tak do końca nie jest. Także opiekun kadry U-21, doświadczony Andrzej Zamilski, nie jest o wiele lepszym wyborem.
Jak na razie wiadomo, że Majewski poprowadzi drużynę narodową w co najmniej dwóch ostatnich meczach eliminacji do przyszłorocznego mundialu. Miejmy nadzieję, że na tym się jego przygoda z kadrą zakończy.

Pełen, tentego, profesjonalizm…

- Nie chcę o tym więcej mówić. To byłoby nieeleganckie w stosunku do moich przełożonych, kibiców Wisły, a przede wszystkim w stosunku do zawodników w szatni, bo za dwa dni mam ich motywować do jak najlepszej gry przeciwko Lechii Gdańsk. Przed nami ważne zadanie, żeby obronić tytuł mistrzowski. To jest mój najbliższy zawodowy cel. – ucina spekulacje trener Maciej Skorża. Szczere słowa szkoleniowca krakowskiej Wisły w pełni świadczą o jego profesjonalizmie. W tym samym czasie Franciszek Smuda, piastujący stanowisko trenera pogrążonego w kryzysie Zagłębia Lubin, udziela wywiadów, w których przedstawia swoją wizję reprezentacji, zamiast mobilizować zawodników do najbliższego meczu z Polonią Warszawa…
Przeciwnie do większości „znawców internetowych”, zdecydowanie nie widzę go na stanowisku selekcjonera. Facet, który nie umie sklecić dwóch zdań po polsku, mówiąc o „nowinkach taktycznych” wywołuje u mnie szeroki uśmiech. Wisła pod jego wodzą? Tak tak, niby mistrzostwo, niby wszystko super, ale w Krakowie pomnika się nie doczeka. Kolejne lata na karku przyszły mu w Lechu w parze z odrobiną rozsądku. Niby jest (było) lepiej, ale na reprezentację to zdecydowanie za mało. „Taktykowanie” dziadka Franza uległo zmianie – jakiej, widzimy w lidze i widzieliśmy w pucharach. A i mit „Smudy – wielkiego motywatora” legł już w gruzach.

Pospolite ruszenie polskiego drewna – why not?

Z kolei z opinią cudotwórcy pożegnał się ostatnio Henryk Kasperczak. Aż dziw bierze, że ten świetny przecież szkoleniowiec nie zdołał utrzymać w lidze silnego kadrowo Górnika Zabrze. Jeszcze parę lat temu, gdy popularny Henio rozjeżdżał z Wisłą Schalke i Parmę, biłby się z takim składem, jaki miał do dyspozycji w śląskiej drużynie, o Mistrzostwo Polski. Tymczasem drużyna klubowa to jedno, a narodowa to drugie – pamiętajmy, że Kasperczak największe cuda wydziwiał właśnie z reprezentacjami. Afrykańskie murzynki, które w piłkę kopały głównie na sawannie, pod jego wodzą przeistaczały się w dojrzałych boiskowo graczy. Część z nich do dziś występuje w silnych, zachodnich drużynach. Co wskórałby więc Henio z naszymi nielotami, głównie grzejącymi ławę w europejskich średniakach? Ano, wydaje mi się, że zadziwiająco sporo – niby to człek sędziwy, ale taki magiczny; niepolski, a zagraniczny… I właśnie kandydatura Kasperczaka, z wyżej wymienionych, najbardziej mnie przekonuje. Skorżę wolę bowiem oglądać na ławce Wisły – moim zdaniem jest to trener na długi czas. W dalszej perspektywie chciałbym jednak, by został selekcjonerem – może za jakieś 10 lat?
Aha, zapomniałbym. O kandydaturze Pawła Janasa i Jerzego Engela sądzę to samo, co każdemu inteligentnemu kibicowi przychodzi na myśl, gdy słyszy nazwiska staruszków Gmocha, Strejlaua i Piechniczka. Panowie: trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść (pokonanym).

Młody, zapalony, zachodni

Jednak nie Henryk Kasperczak, nie Maciej Skorża, a kolejny zagraniczny trener jest moim zdaniem najodpowiedniejszym (na tę chwilę) kandydatem na to trzecie, po prezydencie i premierze, stanowisko w kraju. Wiem, że to niemożliwe – postpeerelowski beton związkowy nie dopuści, by polska myśl szkoleniowa była dalej obrażana i szykanowana przez zachodniego szpiega. Tymczasem (nie licząc dwóch pozostałych pojedynków o pietruszkę w eliminacjach) przez następne 1000 dni (!!!) nie zagramy meczu o punkty. Praca selekcjonera ograniczać się będzie do rozgrywania sparingów oraz ostrej – niemal jak w modnych klubach – selekcji, ciągłego obserwowania, analizowania, ustawiania piłkarzy. Słowem, kadrze przydałaby się teraz tęga głowa; trener w stylu Rafy Beniteza – podłączony nieustannie do komputera, taktyczny geniusz.
Przegląd dostępnych na rynku trenerów o podobnym profilu i umiejętnościach to materiał na osobny tekst, ale nie ulega wątpliwości, że tylko gruntowne zmiany „od podstaw” w polskim futbolu, poparte zachodnią (a może znów holenderską, hę?) myślą szkoleniową, dadzą wymierny efekt. Więc jeśli patrzymy w niedaleką przyszłość, to zagraniczny trener. Najlepiej młody. Najlepiej z werwą. Może José Mourinho?

• “Szkoda komentować taki mecz…”
• Czy Franek Smuda uczyni cuda?
• Strzelać bramki, zaliczać asysty…
• Dwie ligowe niewiadome
• Wielka Smuda?

• Monolog żalu: Czechy-Polska
• Czy Franek Smuda uczyni cuda?
• Summer wine
• Majewski M.D.
• TOP 11-stka polskiej reprezentacji!

Wybór zawodników na tak ważny mecz dla Polaków, jakim jest spotkanie z Irlandią Północną, nie jest prosty, dlatego w dzisiejszym artykule postaram się pomóc Beenhakkerowi zestawić najlepszą, na tę chwilę, jedenastkę reprezentantów biało-czerwonych. Przed wyborem zawodników załóżmy, że żaden piłkarz polskiej kadry nie jest kontuzjowany.

Pomimo upodobania Holendra do gry jednym napastnikiem udało mi się przekonać Beenhakkera (z pomocą pani Marty Afl, która ma duży wpływ na trenera reprezentacji Polski) do gry systemem 4-4-2. Leo zrozumiał, że należy zwiększyć siłę ofensywną naszej kadry, gdyż każdy mecz jest w tej chwili na wagę złota.

Zacznijmy więc od bramki. Między słupkami oczywiście Artur Boruc. Pomimo swoich kłopotów z zeszłego sezonu były goalkiper Legii Warszawa powraca do swojej dobrej formy. Bardzo liczymy na postawę Boruca w najbliższych meczach reprezentacji. Towarzyskie spotkanie z Grecją pokazało, że bramkarz Celticu Glasgow ponownie dobrze czuje się w polskiej bramce i nie straszne mu już podania od Michała Żewłakowa. Na zmiennika Artura Boruca typuję Łukasza Fabiańskiego. Fabian pomimo tego, że kolejny sezon nie może przebić się do bramki Arsenalu Londyn gra mecze dla Kanonierów częściej niż Kuszczak czy Załuska w swoich klubach – bramkarze typowani do gry w kadrze biało-czerwonych.

Prawa obrona należy do Marcina Wasilewskiego. ‘Pitbull’, jak nazwał go Leo, jest pewnym punktem defensywy reprezentacji od kilku lat. Pomimo częstych fauli i żółtych kartoników rzadko można mieć pretensje o grę Wasila w kadrze (no chyba że ma jakiś problem ze spodenkami, ale to rozumiemy).

Na środku Michał Żewłakow. Stoper Olympiakosu Pireus przyzwyczaił się chyba do tak poważnej funkcji, jaką jest noszenie opaski kapitana w polskiej reprezentacji. Stały bywalec kadry Beenhakkera, który przejął schedę po Maćku Żurawskim będzie ważnym punktem kadry w najbliższych meczach.

Co do partnera dla Żewłakowa w defensywie mam dylemat pomiędzy Dariuszem Dudką a Arkiem Głowackim. Stawiam jednak na tego pierwszego. Pomimo dobrej i pewnej gry obronnej Głowackiego w krakowskiej Wiśle, Dudka ma większe doświadczenie na arenie międzynarodowej, które może być kluczowe w ostatnich meczach kadry eliminacji do Mundialu 2010. Pomimo tego, zawodnik AJ Auxerre dobrze radzi sobie w reprezentacji biało-czerwonych na pozycji stopera, choć jak sam twierdzi – bardziej woli grę w drugiej linii.

Lewa obrona. Oglądając ostatnie mecze polskiej kadry można by rzec, że tu zaczyna się problem, gdyż nie mamy w kraju zawodnika, który podołałby temu zadaniu, a w niedawnym spotkaniu z Grecją na pozycji bocznego defensora widzieliśmy Jacka Krzyżówka (!). Otóż moi drodzy znam piłkarza, który zakończy problem obsadzenia lewej flanki naszej reprezentacji, a jest nim Paweł Golański – uznawany za gwiazdę Steauy Bukareszt i rumuńskiej ligi. Zawodnik ten został odstawiony z niewiadomych powodów przez Beenhakkera po meczu z Austrią na Euro 2008. Wydaje mi się, że powołanie dla Golańskiego byłoby strzałem w dziesiątkę i zakończyłby się problem obsadzenia lewej obrony w polskiej kadrze, jak również Jacek Krzyżówek nie musiałby męczyć się na tej pozycji, a miejsce na bocznej stronie defensywy na pewno mu nie służy.

Przejdźmy teraz do pomocy. Jako defensywnego piłkarza drugiej linii wybieram Mariusza Lewandowskiego. Stały bywalec reprezentacji jest jej pewnym punktem. Zdobywca Pucharu UEFA z zeszłego sezonu potrafi doskonale rozegrać piłkę i pochwalić się kilkoma świetnymi podaniami, lecz w najbliższych meczach biało-czerwonych jego głównym zadaniem będzie gra w destrukcji środka pola.

Przed Mariuszem Lewandowskim zagra nasz świeży nabytek Ludovic lub jak kto woli Ludwik Obraniak. Nowy Polak będzie pełnił rolę playmakera drużyny, dzielił i rozdawał piłki. Jako piłkarz, który ma być zbawieniem reprezentacji musi liczyć się z dużą presją kibiców i trenerów, lecz uważam, że szkoła francuska robi swoje i Obraniak będzie jedną z najistotniejszych postaci polskiej kadry i nie tylko w najbliższych meczach.
Nad obsadą playmakera brałem pod uwagę kandydaturę Rogera Guerreiro, lecz zawodnikowi Legii Warszawa brakuje jednak wiele do formy jaką prezentował kilka miesięcy temu.

Pora na skrzydłowych. Na prawym skrzydle zobaczymy siłę napędową naszej kadry jaką jest Jakub Błaszczykowski. Jak mało kto Błaszczu potrafi pociągnąć w ofensywie naszą kadrę. Gwiazda Borussi Dortmund, gdy tylko jest w pełni zdrów ma niekwestionowane miejsce w jedenastce biało-czerwonych. Bardzo liczymy na Błaszczykowskiego i jego rajdy w najbliższych meczach Polaków. Co prawda na prawej stronie mógłby zagrać Wojciech Łobodziński, lecz moim zdaniem jest on gorszym jakościowo piłkarzem od Błaszczykowskiego i znacznie mniej może dać reprezentacji. Ciekawą kandydaturą jest również Sławomir Peszko, który błyszczy ostatnio w składzie Lecha Poznań, lecz uważam, że zawodnik ten jest zbyt mało ograny w meczach o stawkę i wystawienie go w pierwszej jedenastce biało-czerwonych wiązałoby się ze sporym ryzykiem.

Na lewym skrzydle do wyboru mamy doświadczonego kadrowicza Jacka Krzynówka i niedawną gwiazdę reprezentacji Euzebiusza Smolarka. W tym przypadku najtrudniej jest mi podjąć decyzję. Pomimo tego, że Smolarek ma problemy ze swoją formą potrafi kilkoma ofensywnymi wejściami zmienić oblicze meczu. Lecz czy wystawienie Ebiego, który nie jest ostatnio w najlepszej dyspozycji, nie będzie zbyt wielkim ryzykiem w meczu o tak wysoką stawkę?! Wybieram więc Jacka Krzynówka, który moim zdaniem może dać na tę chwilę więcej biało-czerwonym niż Euzebiusz Smolarek. Liczymy na doświadczenie i skuteczne rajdy Krzynia na lewej flance.

Czas na napastników. Pierwszym z nich jest niedoceniana moim zdaniem przez Beenhakkera gwiazda AJ Auxerre – Ireneusz Jeleń. Kolega z drużyny Dariusza Dudki dzięki swojemu instynktowi strzeleckiemu byłby wielkim zagrożeniem pod bramką rywali. Doświadczenie z ligi francuskiej oraz ogranie na arenie międzynarodowej z pewnością przełożyłoby się na grę zawodnika w polskiej kadrze. Dobrze wyszkolony technicznie, sprytny oraz bardzo szybki – to tylko kilka zalet Jelenia.

W duecie z zawodnikiem AJ Auxerre zobaczymy młodą gwiazdę Ekstraklasy Roberta Lewandowskiego. Nasza piłkarska nadzieja ostatnio ma pewne miejsce w jedenastce Beenhakkera. Jest to bardzo utalentowany zawodnik, a swoim umiejętnościami przewyższa moim zdaniem innego kandydata na to miejsca – Pawła Brożka. Lewandowski jest piłkarzem, który czasami lubi cofnąć się po piłkę i zaatakować z głębi pola. Według mnie, razem z Ireneuszem Jeleniem, Robert Lewandowski może stworzyć bardzo silny duet napastników.

Jedenastkę kadrowiczów mamy gotową. Podsumujmy: Bramkarz – Artur Boruc: Obrona – Marcin Wasilewski, Michał Żewłakow, Dariusz Dudka, Paweł Golański; Pomoc – Jakub Błaszczykowski, Mariusz Lewandowski, Ludivic Obraniak, Jacek Krzyżówek; Atak – Ireneusz Jeleń, Robert Lewandowski.

W dzisiejszym artykule chciałem przedstawić Wam, moim zdaniem, najlepszą jedenastkę reprezentacji Polski, którą mógłby wystawić trener Beenhakker przed najbliższymi spotkaniami naszej kadry. Zdaję sobie jednak sprawę, że nie wszyscy ci zawodnicy mogą wystąpić w meczach eliminacji do Mundialu 2010 ze względu na kontuzje jakie odnieśli.

Mało prawdopodobne jest to, że Leo czyta Soccerlog.net, lecz nie miałbym nic przeciwko, gdyby skorzystał z moich wskazówek odnośnie składu biało-czerwonych (na przykład powołanie Golańskiego). Zapewne trener Polaków ma w głowie zarys jedenastki, którą wystawi w najbliższych meczach.

Powyższe zestawienie, które Wam zaprezentowałem oparte jest na moich własnych przemyśleniach i spostrzeżeniach dotyczących kadry.
A jak Twoim zdaniem, drogi Czytelniku, powinna wyglądać najlepsza, na tę chwilę, wyjściowa jedenastka biało-czerwonych?

• Kadra gra z Grecją, czyli co wniesie do zespołu Ludovic Obraniak
• Czy Franek Smuda uczyni cuda?
• Polska vs Irlandia Płn. – bicie głową w mur
• Jak awansować na Mundial?
• Lato się kończy…

Grupa 3 “polska”
1 Słowacja 6 15 17-6
2 Irlandia Płn. 7 13 12-6
3 Polska 6 10 18-7
4 Czechy 6 8 6-4
5 Słowenia 6 8 5-4
6 San Marino 7 0 1-31

Czy jest wśród nas nadzieja?

Jak trudno być optymistą w obecnej sytuacji najlepiej obrazują czerwcowe mecze towarzyskie. Porażka 0:1 z RPA i remis 1:1 z Irakiem po fatalnej grze wtłoczyły w wielu z nas zwątpienie w sukces. Sytuacji nie poprawia atmosfera wokół kadry. Co prawda media donoszą, że na zgrupowaniu przed meczem z Grecją zawodnicy tryskają humorem a selekcjoner chętnie rozmawia o zespole, ale w powietrzu wciąż czuć napięcie. Jeszcze niedawno wieszano psy na postawie Boruca (fatalne błędy w przegranych meczach w Bratysławie i Belfaście), zwalniano Beenhakkera, wieszczono koniec tej kadry. Teraz sytuacja się uspokoiła, ale każde potknięcie wznieci na nowo burzę.

Czy w tej sytuacji nowa postać w zespole Beenhakkera może pomóc reprezentacji? Nie tylko w awansie, ale również samej drużynie?

Obraniak – o nim się mówi na zgrupowaniu

Nie da się ukryć, że obecność Ludovica Obraniak na zgrupowaniu reprezentacji jest tematem numer jeden. Zawodnik Lille, który niedawno otrzymał polskie obywatelstwo, ma szansę na debiut w biało-czerwonych barwach. Trudno oczekiwać, by tej możliwości nie otrzymał. Beenhakker jest zmuszony do nowych rozwiązań by w jesiennych meczach eliminacji do Mundialu awans na tą imprezę uzyskać.
Media zachwycają się nad debiutantem. Wszyscy o nim mówią. W wywiadach z Błaszczykowskim, Smolarkiem, Beenhakkerem, zakładam, że nawet z kucharzem kadry, zawsze pojawia się pytanie o Ludovica. „Czy pomoże kadrze?”, „jak prezentował się na treningu?”, „jakim człowiekiem jest?”, „co lubi jeść?”. I nie ma się czemu dziwić. Każdy jest ciekawy kim jest człowiek, który dzięki dziadkowi – emigrantowi z Polski, wybrał grę z Białym Orłem na piersi. Albo, co bardziej prawdopodobne, każdy widzi w nim zbawcę naszej reprezentacji…

Nowa jakość, lider?

Zastanawiam się czy Obraniak wniesie nową jakość do gry kadry czy też stanie się jej liderem? Jego wszechstronność, technika, ogranie w silnej lidze na pewno są nieocenione w ubogiej w te cechy drużynie Beenhakkera. Ale czy nowa twarz, niezgrana z resztą drużyny, w dodatku mająca problemy z komunikacją (Ludovic nie zna polskiego), może tak szybko decydować o obliczu całej drużyny?
Trudno oczekiwać, by piłkarz Lille był liderem już w najbliższych meczach Polaków. Gdy jednak jego akcje zaczną przesądzać o losach meczów, stanie się postacią tak ważną dla kadry i kibiców, jak Ebi Smolarek w eliminacjach do EURO 2008. O jego możliwościach i wpływie na grę reprezentacji przekonamy się niebawem.

Nie miałem żadnych wątpliwości, żeby grać dla Polski. Żadnych. Mam polskie korzenie. Czuję się tak samo Polakiem jak Francuzem

Ludovic Obraniak

Grecja – czyli jak pokonaliśmy mistrzów Europy

Dotychczas rozegraliśmy z Grekami trzynaście spotkań. Aż dziewięć razy wychodziliśmy z nich zwycięsko, raz padł remis a trzykrotnie lepsi byli rywale. Najlepiej zapamiętamy zapewne ostatni pojedynek Polski z Grecją. 29 maja 2004 roku kadra pod wodzą Pawła Janasa pokonała Greków 1:0 po samobójczej bramce Kapsisa. Kilka tygodni później na EURO 2004 w Portugalii Grecja sięgnęła po mistrzostwo Europy. Tak, dość niespodziewanie, pokonaliśmy przyszłych mistrzów Europy.

• Dlaczego Polska wygra z Irlandią Północną?
• Polska pokonuje Grecję 2:0. Co dalej z reprezentacją?
• TOP 11-stka polskiej reprezentacji!
• Jak awansować na Mundial?
• Łowca jeleni