Włochy 1934 – II Mistrzostwa Świata w piłce nożnej
Włoska impreza została wykorzystana jako pokaz potęgi i dyktatury Benito Mussoliniego. Jedyny raz w historii zdarzyło się, by w turnieju zabrakło drużyny broniącej trofeum sprzed czterech lat. Europejskie reprezentacje zbojkotowali poprzednią imprezę w Urugwaju. Teraz to Urugwaj obraził się na Europę.
Trwałe ulepszenie
Gospodarz Mistrzostw – Italia, bardzo profesjonalni podeszła do organizacji całego turnieju. Fifa na kongresie w 1931 roku ustaliła pięć punktów uściślających zasady wyłaniania uczestników mistrzostw. Najważniejsze punkty mówią o tym, że liczba drużyn w finałach musi być nie większa niż 16. Przy zgłoszeniu większej ilości chętnych należy przeprowadzić eliminacje.
Do eliminacji przystąpiły 32 zespoły i trzeba było z tych drużyn wyłonić finałową szesnastkę. Polska w eliminacyjnym dwumeczu przegrała z Czechosłowacją – późniejszym finalistą Mistrzostw. W pierwszym meczu w Warszawie przegraliśmy 1:2, a do rewanżu nie dopuściło nasze Ministerstwo Spraw Zagranicznych, które nie wyraziło zgody na wyjazd Polaków za granicę.
Faszystowskie Włochy
Futbol dał Mussoliniemu możliwość zaprezentowania się światu. Do dziś jednak nie wiadomo na ile on na prawdę kochał futbol. Włoski dyktator zrobił wszystko, aby Mistrzostwa Świata w 1934 roku odbyły się we Włoszech. Nie po to aby je wygrać, ale by pokazać całemu światu, że Włochy są zdolne do organizacji takiej imprezy. To była istotna sprawa. Odnowiono dużo stadionów, które w tamtych czasach nie wyglądały najlepiej. Wiele boisk było w opłakanym stanie. Poza tym były również za małe. To wszystko działo się w czasach faszyzmu. Reprezentacja Włoch grała dobrze i wygrywała mecze. To była świetna propaganda dla tego kraju.
Pozzo współpracował z Mussolinim, bo faszyzm podgrzewał poczucie narodowe. Mój ojciec był bardziej patriotą, niż nacjonalistą, a to różnica. Nacjonalista postrzega wszystkich jako wrogów, a patriota wspiera swój własny kraj i akceptuje to, że inni mają te same prawa.
Syn Vittorio Pozzo
Obfitość Starego Kontynentu
W głównej fazie turnieju wzięło udział szesnaście zespołów. Z Ameryki Południowej przyjechały tylko Brazylia i Argentyna. Ta druga reprezentacja wystawiła rezerwowy skład. Był to protest wobec naturalizowania przez Włochów trzech swoich piłkarzy – Montiego, Guaity i zdobywcy bramki w finale Orsiego. Na turnieju we Włoszech pojawiły się również reprezentacja Stanów Zjednoczonych, oraz Egiptu. Reszta drużyn to reprezentacje z Europy: Niemcy, Szwecja, Belgia, Szwajcaria, Czechosłowacja, Holandia, Rumunia, Francja, Austria, Hiszpania, Węgry oraz Włochy.
Oriundi
W reprezentacji Włoch podczas Mistrzostw zagrało kilkudziesięciu piłkarzy urodzonych w Ameryce Południowej. Niektórzy z nich w chwili debiutu mieli na swym koncie grę dla innych krajów. Zjawisko narodziło się w połowie lat 20., gdy we włoskich klubach zaczęli się pojawiać latynoscy piłkarze, a najzdolniejsi z nich trafiali do kadry. W mistrzowskiej drużynie z 1934 grało kilku oriundi. Największy wkład w tytuł wnieśli piłkarze o których już pisałem, czyli Luis Monti i Raimundo Orsi. Obaj wcześniej grali dla Argentyny, a Monti w jej barwach został nawet srebrnym medalistą premierowych finałów Mistrzostw Świata.
Play Off
Nie było podziału na grupy i dlatego osiem drużyn z turniejem pożegnało się po pierwszej rundzie.Na tej fazie swój udział w turnieju zakończyły wszystkie drużyny spoza Starego Kontynentu. Włochy po świetnym pierwszym meczu z USA potwornie męczyli się z Hiszpanią. Musieli rozegrać nawet z tą drużyną mecz dodatkowy. W półfinale ekipa fenomenalnego Vittorio Pozzo pokonała słynny Wunderteam, czyli ekipę z Austrii.
Wątpliwe szczęście
Finał również nie przebiegał po myśli Pozzo. To Czechosłowacja pierwsza strzeliła gola, lecz dziesięć minut później przepięknym strzałem Frantiska Planicke pokonał Monti. Aby rozstrzygnąć losy spotkania potrzebna była dogrywka.W dodatkowych 30. minutach Włochy zdołały raz jeszcze pokonać bramkarza Czechosłowacji. Benito Mussolini nie pozwolił na triumf innej reprezentacji niż Włochom. Nad historią półfinałów i samego finału krążą opowieści o tym, że ponoć był skłonny przekupywać sędziów w tych spotkaniach. Po turnieju jeden z arbitrów przyznał,że Mussolini osobiście nakłaniał go do sprzyjaniu gospodarzom. Kilku innych zostało za to ukaranych przez macierzyste federacje.
Giuseppe Meazza
Były to mistrzostwa znakomitych bramkarzy (Zamora, Combi) jednak zgodnie z duchem czasu i futbolu najlepszym znów okrzyknięto napastnika. Oczywiście Meazzę, choć nawet w swej ekipie miał groźnego rywala do palmy pierwszeństwa – naturalizowanego, błyskotliwego Argentyńczyka Orsiego. Jednak nie bez powodu grę niewysokiego eleganckiego Meazzy określano mianem natchnionej. I choć droga Włochów po tytuł okazała się niezwykle mozolna, Meazza, imponujący jak zwykle techniczną maestrią, szarpiący drużynę rywali swymi niesamowitymi zrywami i znakomicie reżyserujący poczynania partnerów, idolem pozostał.
(5 głosów, średnia: 4,80 na 5)
Loading ...
Be social
fajny artykuł :)
…a jeszcze fajniejszy pomysł :P który mi zakosiłeś i na który sam mi dałeś błogosławieństwo jakiś czas temu :P nieładnie :P ale cieszę się, że coś takiego powstało :)
super artykuł szkoda że odpadli w mundial 2010 :(