Ostatnim dobrym transferem Milanu był Kaka w 2003 roku. Później dłuuugo długo nic (łatanie dziur emerytami), aż nadszedł Pato. Tak można w skrócie podsumować politykę transferową ostatnich 6 lat Milanu. Najlepiej dla Milanu byłoby przejęcie firmy przez córkę Berlusconiego. Ona co prawda zakręciłaby kurek z kasą, ale wreszcie zwolniłaby magnata – Gallianiego, który jest murowanym kandydatem do najgorszego managera w historii.

W latach 20′ stołeczny klub był oczkiem w głowie marszałka Józefa Piłsudskiego. Było to spowodowane tym, że klub był w rękach wojskowych, a jak wiadomo marszałek pacyfistą nigdy nie był. To, że stadion Legii znajduje się tam, gdzie się znajduje to zasługa właśnie Piłsudskiego, który przekazał klubowi kawał ziemi.

Poza tym, Legia praktykowała ciekawy sposób pozyskiwania zawodników z innych zespołów. Jeśli klub nie chciał oddać gracza, był on po prostu powoływany do wojska, a żołnierze mogli grać tylko w klubie z Warszawy. Dlatego też teraz 3/4 Polski nie lubi Wojskowych.

Poza tym jest jeszcze przypadek Realu Madryt i generała Franco. Sukcesy Królewskich w okresie panowania hiszpańskiego dyktatora też nie były wyłącznie zasługą samych piłkarzy. Gdzieś kiedyś przeczytałem historię (poprawcie mnie, jeśli się mylę), że w czasie finału Pucharu Hiszpanii pomiędzy Barceloną a Realem Madryt do szatni tych pierwszych przyszedł wysłannik Franco. I nagle Real wygrał 11:2, choć Barcelona miała duże szanse na ostateczny triumf.

Milan potrzebuje trochę czasu, bo jest i będzie w trakcie przebudowy. Kibice muszą przeboleć kilka lat bez spektakularnych wyczynów. Ale wierzę, że taki klub jak AC Milan szybko sobie poradzi z takimi trudnościami.

a co do artykułu to gratulacje dla Krzyśka, bardzo fajnie mi się go czytało… ciekawy pomysł… pozdr.

Na dobrą sprawę pozytywne wrażenie po dwóch dniach pozostawili po sobie tylko Gattuso, Ronaldinho i Pato. Pierwszy z nich dał fajną zmianę w pogromie, jaki sprawił im Bayern i pokazał, że nigdy nie ma dnia, aby miał odpuścić i odstawić nogę. Postanowiłem skorzystać z okazji i przyjrzeć się jego wejściu na murawę. Wbiegł, włączył się do akcji i… od razu rzucił się szczupakiem na opadającą piłkę, którą próbował wygarnąć mu jeden z niemieckich graczy.

Ronaldinho serwował bardzo nieprecyzyjne piłki, ale w meczu z Boca naregulował celownik i imponował zarówno szybkością, jak i precyzyjnymi zagraniami w tempo. Przypominał tego Brazylijczyka, który zdobywał Złotą Piłkę, choć nadal czuło się, że jest jego cieniem. Widać jednak, że wciąż jest w stanie wrócić do wielkiego grania, ale zależy to od wielu czynników. Z kolei Pato zapamiętałem z tego, że… sporo biegał. Błysku wielkiego nie było, ale i tak to wystarczało na tle swoich kolegów. W dodatku zmarnował decydującego karnego, po którym Boca odniosła zwycięstwo w meczu o trzecie miejsce. Zważywszy, że jest o krok od Chelsea, nie wiem co sobie myślą działacze mediolańskiego klubu.

Pirlo wyglądał jakby chciał, a nie mógł, a chyba nikt nie uwierzy w to, że taki zawodnik… nie może. Zdobył kapitalną bramkę z rzutu wolnego w pierwszym meczu, prawdopodobnie najładniejszą na całym turnieju. Dzień później też przyczynił się do porażki przez zmarnowanie karnego. Nie mówię, że to ma jednak wielkie znaczenie, bo to tylko jedenastka, ale też nie był w równej dyspozycji przez dwa mecze. Rozumiem, że to była faza przygotowań do startu rozgrywek, ale to nikomu nie mogło się podobać. Myślę, że Juventus i Inter nie pozostawią złudzeń Rossonerim w kolejnych rozgrywkach i piękny lolo Silvio nie będzie mógł rozpływać się nad grą swoich podopiecznych, którzy nie mają w moich oczach najmniejszych szans na Scudetto.